Wat zou je doen als..

[WhiteWings]

[color=orange][i]
Zo heb ik ook van dichtbij meegemaakt hoe een hulpverlener aasde op clienten met PGB's, en om die 'binnen te halen' die personen eerst voorzag van een forse diagnose, er nog ter plekke een paar etiketten aan toe had gevoegd, om zo goed als zeker te zijn dat het PGB toegekend werd, en ondertussen de client zover bewerkte en probeerde ervan te overtuigen dat hun de aangewezen hulpinstantie waren om ze ten slotte weer van die diagnoses af te helpen.
Pff![img]http://www.en.kolobok.us/smiles/remake/wacko.gif[/img]


[/i][/color]

[Rommy]

[color=violet]Ik las gisteren in een maandblad iets over hoe blind liefde kan zijn; je raakt jezelf kwijt door dingen toe te laten of te doen waar je eigenlijk niet achter staat. Je wil zo graag dat deze relatie slaagt, dat iemand jou ziet staan, dat je je helemaal in dienst stelt van.

Eigenlijk waren er al lang signalen dat er iets niet klopte maar die duw je weg om na een tijdje als de ergste verliefdheid voorbij is te zien dat het niet gaat werken, dan sukkel je nog een poosje door om uiteindelijk kapot van verdriet en ontgoochelt weer alleen te staan.


Het duurde bij mij iets langer dan 3 maanden, het heeft me al met al 3 jaar gekost voor ik het kwijt was. Nu kan ik me er gelukkig niets meer bij voorstellen, ik denk ook niet dat het me op die manier nog een keer overkomt. Ik ben happy met de relatie die ik nu heb, het belangrijkste is dat je jezelf kunt zijn bij elkaar.


Herkennen jullie iets in het verhaal?
[/color]

[Bubbels]

Tis niet zo dat ik wilde dat deze relatie zou slagen omdat ik wilde dat iemand me zag staan...... Maar ik denk wel dat ik dingen niet wilde zien terwijl ze me wel ergerde. Ik denk dat iedereen dat wel een beetje heeft in een relatie. Tis geven en nemen zegt men altijd. Maar wanneer is dat genoeg? En hoever ga je over je eigen grens heen? Ik herken het gegeven wel om het maar weg te duwen en te hopen dat het toch gaat lukken. Ben er wel achter gekomen dat dat gewoon niet werkt en al helemaal met grote verschillende karakters.

Ik vind dat altijd al een heet hangijzer. Want idd, hoever verander jij om de relatie te laten lukken? En moet dat eigenlijk........of moet je gewoon bij je zelf blijven? Je hebt een relatie met zijn 2en dus je moet ook aan haar gevoelens denken in deze. Maar hoever laat je dat door gaan?

Nou ja......ik ben er nog steeds niet achter gekomen hoor.

[sunflower]

Voor mij was op een gegeven moment de maat vol,dat moment weet ik nog steeds,er waren er eigenlijk twee na elkaar,een een schofterig telefoon gesprek,en te tweede dat ik eigenlijk gedwongen werd te kiezen tussen de logeer partij van mijn pasgeboren kleindochter,of met haar karnaval te bijwonen.
Al heel lang,sloop het er steeds meer in,irritaties,geen waardering,enz.
Op een gegeven moment voel je je niet meer prettig,en kun je niet meer jezelf zijn.
Ik zie mezelf nog lopen,terug naar huis met een bezwaard hart,weten dat het een aflopende zaak was,ook omdat mijn gevoel naar haar verdween.
Ik wilde wel gezien worden,zoals zij mij niet zag of vooral(niet)l aanvoelde.Ik ben gigantisch over mijn gevoelsgrens heen gegaan,juist omdat ik wilde dat het wel zou slagen.
Dit is inmiddels wel de les van mijn leven,nooit meer zover over mijn grenzen heen te laten gaan,en maar aan te modderen.Het heeft mij heel lang geduurd,eer dat ik onder ogen wilde zien wat mijn gevoel al veel eerder aan gaf.Inmiddels heb ik de rust in mij zelf hervonden,en heb besloten ,Noot meer(zo)!!

[WhiteWings]

[color=orange][i]

Wat is er mooier dan dat je in een relatie elkaar kan waarderen om wie die ander is..!
Als je niet grotendeels jezelf kunt zijn en steeds verder van jezelf komt af te staan/je zelf verliest in een relatie ..dan is dat het begin van het einde..want uiteindelijk voel je je dan toch niet gelukkig.

Als ik terugkijk heb ik dat ook meerdere malen meegemaakt..het sloop erin en ik had het niet in de gaten omdat ik nogal aanpasserig was van aard. Achteraf gaat het ook zo ongemerkt omdat ik altijd samenwoonde in voorgaande relaties.

Nu ik alleen woon heb ik mezelf pas beter leren kennen en meer zelfbasis op kunnen bouwen.
Binnen de relatie die ik nu heb voel ik mij wel fijn en probeer ik er zo goed mogelijk op te letten niet meer in dezelfde kuilen te vallen als eerder.
Ik ervaar, mede ook doordat we een LAT-relatie hebben, de ruimte om mezelf te kunnen zijn en beter bij mezelf te kunnen blijven.


[/i][/color]

[Rommy]

[color=violet]Ik heb achteraf gezien die jaren wel nodig gehad om te komen waar ik nu ben. Ik weet beter wie ik ben en waar ik voor sta en het was de aanzet om mij een andere richting op te duwen.[/color]

[sunflower]

Waarderen,en zuinig zijn op,niets vanzelfsprekend vinden,de ander zichzelf kunnen laten zijn,elkaar gunnen,enz,zo ken ik heel veel dingen,die in mijn relatie met mijn toenmalige vriendin niet aan de orde kwamen.Althans niet in onze relatie.
Als ik mijn leven overzie,zie ik toch dat ik steeds in dezelfde val trap.
Inmiddels ben ik zo teleurgesteld,dat ik geen nieuwe relatie met een vrouw meer aandurf ,lees aan kan.
Mijn gevoel voor en naar vrouwen is niet verdwenen,maar ik kies inmiddels voor de rust.
De ervaringen die ik had hebben me toch wel enigszins geschadigd.Ik weet heel goed wat ik wel zou willen en hoe,maar ik heb de moed en de energie niet meer..Ik weet in elk geval heel goed,wat en hoe ik het niet meer wil...
Ook ik heb me teveel aangepast,teveel gegeven naar mijn gevoel,dat zit in de aard van het beestje.
Het is genoeg geweest...een andere richting...

[WhiteWings]

[img]http://i39.tinypic.com/mmc6bo.jpg[/img]

[Bubbels]

Tja........het klinkt altijd zo mooi maar om het zo te krijgen is heel moeilijk denk ik. Je wilt haar gevoel natuurlijk niet negeren maar je eigen gevoel ook niet. En als je dan al zo verschillend bent is het helemaal een grote opgave. Of ik hier uit wat geleerd hebt? Ik denk het niet. Wat sun al zegt, het zit ook in het aardje. Ik zou het ook gewoon erg moeilijk vinden om tegen iemand te zeggen dat ik dat echt niet leuk vind van der........en om toch je eigen zin te doen want dan heb je weer ruzie en dat wil ik dan niet. Ik zou juist onze tijd leuk willen door brengen en niet met geruzie om iets. Tja, ik ben toch wel een watje in deze. Daarom vind ik het best moeilijk om je eigen grenzen te bewaken. Wanneer ga je daar in te ver......en wat is genoeg......Wanneer ben je egocentrisch bezig en wanneer laat je over je gevoelens heen lopen?

En Sun......ergens natuurlijk wel erg jammer dat je nu je zelf niet meer de kans geeft op die vrouwenliefde. Doordat 1 relatie niet ging zoals het moest.......1 vrouw die jou kwetste...... Er zijn veel vrouwen die jou wel zouden waarderen zoals het zou moeten. Aan de ene kant snap ik het wel.......maar dat zou mij niet weerhouden om toch verder te gaan met mijn gevoel. Misschien is het natuurlijk anders omdat jij gewoon getrouwd bent en dus iemand op je bank hebt en ik niet.........maar ik ga gewoon verder met mijn leven en ik hoop dat ik hier gewoon wat uit geleerd heb.

[Silly]

Allemaal zeer herkenbaar.
Tuurlijk wil iedereen graag gezien worden, en erbij horen, complimentjes krijgen, gewaardeerd worden.... maar hoever ga je daarin , wat laat je allemaal niet, om dat te verkrijgen?
In mijn geval, wat te weinig zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld, mensen ruiken het ! ze prijzen je de hemel in, om je na verloop van tijd weer af te breken tot op de grond. Intuitief aanvoelen dat er iets niets klopt, maar doorgaan, omdat zij de puzzelstukjes samen met onze ontmoeting zag samenvallen.... Als ze wat afstand begon te voelen, kreeg ze een crisis, emotionele aanval....
Achteraf bekeken, allemaal nogal ziekelijk , maar ze speelde het enorm goed.
Mijn kleinkinderen (toen 3en 6) waren slecht opgevoed, aandachtvragers. Alleen haar zoon was perfect.....maar goed, het is voorbij. Het was gelukkig niet de hele tijd kommer en kwel, en ik heb een hoop geleerd.
Ik kan enorm goed alleen zijn, soms liever zelfs, maar mis toch wel mensen die betrokken zijn....