Let it be

Nou Bub ik krijg tranen in mijn ogen bij het idee van Rommy in pyama

Ik geloof dat ik daar niet zo verdrietig van word hoor.....

Van het lachen bub van het lachen

ach.......ik probeerde wat ontopic te blijven......

had vanochtend eigenlijk een ontbijtje bij de Hema, met een aantal moeders van ex-groep 8....nou ik kon het niet opbrengen hoor..voel me niet zo lekker en loop nog helemaal scheef en dan haasten....net afgebeld...zit me ergens niet lekker want ik ben niet van het afzeggen maar lichaam zit gewoon in de weg...grrrr nou ja hoppekee, weer een dag!

dit is mijn verdrietje,

6 jaar geleden heb ik niet zo leuk het ouderlijk huis verlaten, me ouders deelden mee op de 3de woensdag van juli dat ze naar Zeeland zouden gaan verhuizen en tussen toen en paar maanden weg zouden zijn.
ze hadden een huisje wat te klein was voor ons allemaal en ik ben op me zelf gaan wonen binnen een maand was ik weg.

Waarom ze precies die dag dachten het te vertellen, de 4daagse was plotseling gestopt, waren dode te betreuren, iedereen viel neer en was oververhit, die dag kwam ik net thuis. Daarom heb ik het onthouden.

Nu ik naar of van me ouders rijd met de auto of trein richting huis, dan heb ik een triest gevoel, Zo had ik het niet gezien of zo iets, zo alleen en ik weet gewoon dat ik niet even op de koffie kan, even langs kan wippen of kan laten zien, van ma kijk dit eens leuk rok toch.

Dit is mijn verdrietje

@ dat klinkt inderdaad niet erg fijn Ikke, dat je op die manier en dat moment zoiets te horen krijgt...is er in die afgelopen 6 jaar niet een moment geweest waarop je hen had kunnen en/of willen vragen waarom dat zo gegaan is eigelijk? kijken hoe zij het uitleggen? misschien brengt dat wat opheldering voor je? heel veel sterkte

ja dat heb ik al een paar x geprobeerd, maar helaas zien ze niet wat het teweeg heeft gebracht en nog brengt.

Denk dat ze daar ook helemaal niet mee bezig zijn of aan denken, is al zo lang geleden.
Maar het moet maar een plaatsje krijgen, misschien als ik me leven meer op orde heb en weet wie ik verder ben.

misschien om toch nog eens te proberen.......jou kant te vertellen, ze hebben er dus vast geen weet van maar als jij eens probeert te zeggen wat het met jou deed en doet, denk dat je dan wellicht een opening hebt.waarom wachten tot je je leven op orde hebt als je hier al mee kunt beginnen het op orde te krijgen? sterkte maar zeker succes!

Ik denk dat niet veel mensen hun ouders ergens over terecht willen wijzen........ Iets van respect ofzo.........het zijn toch je ouders ed......maar ze overtreden wel een grens bij je en dus kan je er gewoon wat van zeggen hoor.....