Twee volwassen mensen die op latere leeftijd na een eerder huwelijk met kinderen nog samen een kindje wilden. Max is 4 1/2 jaar geleden geboren. De bedoeling was dat ze beide de zorg voor Max zouden delen, samen aan het werk gingen op het bedrijf en ook samen tijd zouden nemen voor ontspanning.
Maar de roze wolk was snel voorbij, dingen veranderden en niet in het voordeel van het kind. Ma trok zich steeds meer terug, bleef steeds meer ziek in huis en bracht haar tijd door achter de computer. Pa moest daardoor meer op het bedrijf aan de gang, want levende have kun je niet even ergens parkeren.
De verhoudingen groeiden scheef, pa kreeg steeds minder tijd voor zijn zoon en relatie. Ma sprak hem daar geregeld op aan.
Als noodgreep ging hij 's nachts werken om overdag toch tijd te kunnen besteden aan zijn vrouw en kind. Maar werd overvallen door vermoeidheid. Viel in slaap tijdens het eten, kreeg kritiek daarop.
Enfin, een logisch gevolg zeker als ze niet met elkaar konden en wilden praten. Maar het ging de verkeerde kant op toen de dame in kwestie geweld begon te gebruiken. Ze sloeg hem, ze begon het kind te slaan, ze verwaarloosde iedereen in huis inclusief de huisdieren. Het werd steeds erger, de volière vol mooie vogels moest het ontgelden, ze gingen dood, de konijnen volgden, de katten hebben we kunnen redden omdat het toen pas ging opvallen. Klinkt raar, maar ze had zo geraffineerd veel smoesjes bij de andere dieren, dat iedereen daar in zou stinken.
Tja, Peter heeft een zwaar verleden, is gehandicapt en heeft moeten opboxen tegen een heel strenge vader. Minderwaardigheidscomplex wellicht, eigenwijs en slaat dicht als hij wordt aangesproken op dingen die hij fout doet. Maar hij is zorgzaam, behulpzaam en eigenlijk te goed voor deze wereld. En bang. Voor zijn vrouw. Ze heeft die angst gebruikt om hem te kleineren.
Al 30 jaar mijn vriend, twee huwelijken van hem zien starten en eindigen, zijn zoons uit het eerste huwelijk zien opgroeien en daar ben ik ook het aanspreekpunt voor in zulke moeilijke situaties.
Dus na veel gesprekken vond ik het ook logisch om haar aan te spreken op haar gedrag en te kijken of ik kon bemiddelen in het geheel. Ze deed een boekje open en ik zag ook haar kant van het verhaal. Eigenlijk wilden ze samen hetzelfde bereiken, maar de angst was groter dan de liefde kon overwinnen. En het pad dat ze bewandelden naar hun einddoel was niet hetzelfde.
Dit huwelijk was niet te redden en misschien maar beter voor de kinderen.
Ik heb haar aangesproken op haar gedrag richting de kleine Max, slaan, maar voornamelijk geestelijke mishandeling en verwaarlozing mag niet, ook niet als laatste strohalm om aandacht te vragen van je man.
Ze gaf aan geen hulp nodig te hebben, ze ontkende de hele situatie ondanks dat ik dingen met eigen ogen had gezien.
Dus de moeilijke stap gezet om het AMK (Algemeen Meldpunt Kinderbescherming) in te schakelen. Dat kan anoniem, maar ik wilde dit openlijk doen, ik sta voor mijn zaak en deed het met verdriet maar ook om de mensen en kinderen te helpen.
En dan denk je dat je daar goed aan doet, ondanks alle slechte berichten in de media over het niet functioneren van deze organisatie. Nee, mijn zaak was duidelijk, hier moesten ze iets mee doen was mijn visie. NEE, ik ben bedrogen uitgekomen.
Na een veel te lange periode, meldingen van ongeveer 30 mensen die op het erf ook wantoestanden hadden gezien, maar niet meer mochten melden omdat ze genoeg informatie hadden om een zaak te openen. Ondanks politie meldingen van huiselijk geweld richting pa en kind tegen de moeder, ondanks dat moeder totaal niet meewerkte in het onderzoek. Alles wijst tegen haar, alles voor Peter als zijnde een goede vader.
Maar daar kijken ze helemaal niet naar. Ze hebben een paar getuigen gezocht die in haar voordeel waren, ze hebben illegaal de mediator die hun scheiding begeleid gevraagd en antwoord gekregen ondanks geheimhoudingsplicht. Ze hebben van de vader en de kinderen het medisch dossier gelicht, van de moeder niet, terwijl daar verdenkingen zitten dat ze borderliner is.
De jeugdrechter heeft een tijdelijke uitspraak gedaan waarbij de moeder het kind krijgt tot er meer gegevens bekend zijn, pa heeft een weekend bezoekrecht om de week en mocht hem deze zomer 3 weken op vakantie hebben.
De drie weken zijn met plezier ingevuld, daarna heeft hij het kind niet meer gekregen, ze houdt hem thuis, ondanks de uitspraak van de rechter en dwangbrieven van de advocaat.
Het zou te onveilig zijn op de boerderij. Gevaarlijke situaties en onhygiënische taferelen. En dat klopte ook, voor hun huwelijk hadden ze dit in kaart gebracht en hebben besloten om het wat verouderde bedrijf te gaan moderniseren.
De melkkoeien met stier zijn verkocht, inclusief melkquotum. Van dat geld is begonnen met nieuwbouw, totaal een 5 jarenplan.
De paardenstallen zijn klaar, nieuwe mooie en veilige boxen, op het erf zijn een mooie verlichte rijbak gekomen, een verlichte paddock met springmateriaal, een afgeschermde roundpen om in te longeren (termen voor de kenners onder ons).
En toen ging ma weg. Maar wij, mijn vriendin Janneke en ik, de oudste zonen van Peter en een neef, maar ook alle pensionklanten, zijn deze zomer hard aan de slag gegaan om alles op te knappen.
De koeienschuur is schoon en veilig. Alles wat onveilig was voor kleine kinderen, als gierput, tankkamer en melkput zijn afgesloten.
Het hele erf hebben we schoon gemaakt, 2 containers met troep afgevoerd, alle sloten voorzien van hekken zodat een kind of paard er niet zomaar in kan lopen.
Alle paddocks en het hele land voorzien van veilig en nieuw stroomdraad.
Het ziet eruit als door een ringetje te halen.
Fijn zou je zeggen, pa krijgt zijn kind weer te zien. Er zijn alleen nog kalfjes voor de opfok, er is personeel aangetrokken om het een deel werk te doen bij de paarden. Pa heeft psychische hulp aanvaard en er is een werkschema opgesteld zodat hij zijn zoontje alle aandacht kan geven die er nodig is.
Het ziet er goed uit voor de toekomst, althans, dat zag het, want gisteren was er een brief van het AMK waarin hij en ook ik, totaal onderuit zijn gehaald.
De melding die ik gedaan heb is een leugen, ik zou het hebben gedaan om haar zwart te maken. (zelf heb ik geen uitslag gekregen, dus officieel weet ik niets) en hij werkt niet mee aan de veiligheid op het bedrijf, dus krijgt zijn kind niet meer te zien. Met name het loslopen van de stier zou het ergste zijn
Met geen mogelijkheid is de dame van het AMK bereidt om op het erf te gaan kijken, ze zou er geen verstand van hebben. Tja, van horen zeggen en leugens kan ze wel een eindoordeel vellen, maar zelf kijken waar die stier dan zou zijn????
Dit oordeel gaat naar de jeugdrechter, die zal het klakkeloos overnemen. We hebben dus nog een kleine kans om te laten zien dat het echt anders is, maar ik ben uit het veld geslagen om zoveel oneerlijkheid.
En dat is ongeveer waar ik de laatste maanden mee bezig was. Dat, het schrijven van diverse brieven, het helpen in de huishouding van mijn vriend, het dagelijks eten koken, wassen draaien en dat samen met mijn lief en naast ons eigen werk en huishouden.
Het is de moeite waard, voor een echte vriend zou ik dat zo weer doen, maar een melding bij de kinderbescherming?
nooit meer.
