Verdriet

[Silly]

Ik was vanmorgen naar het grootouderfeest op school van mijn kleinzoontje, Lex. Ik had afgesproken met hun andere oma (Xandra), zij is een gepensioneerde kleuterjuf, van die school, een gemoedelijke , hollandse dame, weduwe, waar ik wel mee opschiet. Xandra zocht, toen wij toekwamen, nog even naar Silke,( Lex zijn zus van 8 jaar) . Zij kwam afgelopen naar oma (ik ben omi) en vlogen mekaar in de armen.Dat kwam bij allebei vanuit het hart. Silke zag me niet staan.terwijl ze afgelopen weekend hier gelogeerd hebben.
Ik werd stil van dat tafereel, en zit hier alweer te janken. Niet omdat het me jaloers maakt, maar omdat iets bij me naar boven brengt wat ik niet kan plaatsen. Ik heb de hele voorstelling gejankt ( gelukkig was het donker id zaal).
Het is niets nieuws hoor, af en toe steekt het de kop op, maar ik kan er niet mee omgaan.Op zulke momenten, word ik geconfronteerd met mezelf, met het stuk warmte dat ik mis, en waar relaties en vriendschappen op stuk lopen... zelfs met mijn dochter, met mijn kleindochter... Alles op een hoop , Xandra met een hoop ex-collega's, en ik in al mijn eenzaamheid (die ikzelf creeer) maar dat in zulke omstandigheden des te meer opvalt. Dat janken doet goed, het is verwerken, wat ik verwerk, joost mag het weten...Ik moest niet op deze wereld zijn.

[Suus]

Ik kan me heel goed voorstellen dat dit een pijnlijke ervaring voor je is, Silly.
Zo'n hardverwarmende hug met de andere oma....en....jou ziet ze niet staan.

Kan het ook zo zijn dat ze jou pasgeleden nog heeft gezien en er langere tijd tussen heeft gezeten dat ze oma Xandra de laatste keer zag?
Dan zou het meer "gewoon" voor haar kunnen voelen en kan ook een reden zijn dat jij het voelde alsof je jou niet zag staan...

Hoe dan ook...je loopt tegen een stukje van jezelf aan...Waar je waarschijnlijk al vaker mee geconfronteerd bent....

Het huilen en hier uiten kan je helpen met het verwerken van deze pijn....

Lieve Silly, als ik je stukjes hier lees kom je bij mij over als een empatische lieve vrouw...
Accepteer jezelf zoals je bent...
Je bent het waard!!!.....
En...weet dat je goed bent zoals je bent....

Een warme hug van Suus

[Bubbels]

Als ik dit verhaal van je lees, voel ik ook met je mee! Dat zijn nl ook gewoon hele lastige dingen om mee te maken!
Wat ik ook uit je verhaal lees is dat jij je zelf aardig wegcijfert.....door dingen die vroeger gebeurt zijn.....of die nu spelen.......

Aan dat gevoel kunnen wij weinig doen, silly......daar moet jij wat aan doen! Doordat jij vindt dat je dus niet op de aardkloot hoort rond te lopen, zie jij ook een boel dingen negatief. Dus ook dingen die eigenlijk heel niet zo bedoeld zijn, pik jij al snel op als zijnde dat het tegen jou bedoeld is.

Ik vind het altijd heel naar als ik mensen zo over zich zelf hoor praten. Iedereen doet er toe! Ook jij bent van belang! Ik snap heus wel dat ik makkelijk praten heb.......maar silly......probeer uit die cirkel te komen! Als jij zelf beter in je vel zit, zie jij ook de andere dingen!

Dat kind is pas 8 jaar........Begrijp dat zij dit echt niet doet om JOUW ff een hak te zetten!

Hoop dat jij je snel weer lekkerder in je vel voelt zitten, silly!

[sunflower]

Hee Silly,zo silly vind ik je niet hoor,ik ben het eens met wat hierboven al geschreven is.
Maar mijn oma hart doet pijn,als ik je lees.
Mijn kleindochter heeft alleen mij als oma,de moeder van mijn schoonzoon was al overleden voordat zij geboren was.
Ergens vind ik dat ook wel jammer,twee oma s hebben en twee opa s is toch een hele rijkdom niet.

Weet je,ik ben ook een oud kleuterleidster,en die zitten vaak op een bepaalde manier in kinderen hun belevingswereld,maar dat wil niet zeggen dat een andere oma dat niet kan.
Iedereen geeft op zijn eigen manier een stukje liefde en aandacht.
En daar gedijen kinderen bij.
De een leert ze dit en de ander dat,dat is juist goed.

Maar ik kan me je gevoel wel voorstellen,dat je door deze gebeurtenis het idee krijgt dat je er niet toe doet.
En ind ,misschien zijn het wat diep onderliggende gevoelens bij je zelf die je zo triggeren.
Kop op meiss,en wees er trots op dat je oma bent,want jij bent trots op hen,dat heb ik wel gelezen.
En ik ken je dan wel niet persoonlijk,maar je lijkt me een warm mens.
Doe je zelf niet te kort!

[Silly]

Dank voor jullie positieve hartverwarmende reacties....
Silke wil me zeker geen hak zetten,ze is nog zo puur. Zij en haar oma zien mekaar ook vaker. Ik kan dat ook wel relativeren, maar
het frustrerende zijn die onderliggende pijnen waar ik geen grip op krijg, en op blokkeer . Soit. Vandaag was een moeilijke dag. Mijn vriendin vraagt ook om een keuze te maken, de bal ligt in mijn kamp....

[Bubbels]

Ja, dan heb je het gevoel dat alles tegelijk komt he........Je hebt natuurlijk nog erg weinig losgelaten over de toestand met je vriendin.......en dat is je goed recht natuurlijk........maar laat je niet opnaaien door een ander he! Doe wat je denkt te moeten doen, om je zelf beter te voelen..........en laat je geen schuldgevoel aan praten......

[Silly]

[quote]........Je hebt natuurlijk nog erg weinig losgelaten over de toestand met je vriendin[/quote]
Ik heb er nog niets over losgelaten, omdat het zeer moeilijk ligt. We hebben elkaar nu een 2-tal weken niet gehoord of gezien, en ik moet zeggen, ik mis haar deels, ik mis mijn maatje, de dagelijkse e-mails, sms, de betrokkenheid die er was.... maar in de loop van 3,5 jaar, is er veel gebeurd. Ik stapel die dingen allemaal op , en volgens haar doen "oude koeien" er niet meer toe.
We hebben duidelijk een communicatieprobleem. We hebben allebei ons rugzakje, wat niet te onderschatten is. Ik moet zeggen, dat zij in de loop van de jaren, zo aan zichzelf gewerkt heeft, zo dicht bij haar gevoel staat, daar bewonder ik haar voor,maar de gevolgen van incest, laten zich in vele situaties zien, en daar ben ik niet tegen opgewassen. Dat is 1.
(Ik spring een beetje van de hak op de tak heb ik de indruk...)
Het is voornamelijk schuldgevoel wat mij platgooit, en verlamd,
dat is een zeer slechte basis.
2. Ik durf het haast niet vertellen op dit forum, waar zoveel moeders zitten (ik ben trouwens ook zelf moeder), maar haar zoon (nu 13,5 jaar ,k.i., onbekende donor)is er 24 op 24 uur, overbeschermt (vind ik )die zelden 'ns ergens terecht kan, weinig vrienden heeft, sinds een jaar een hond als maatje heeft gekregen (zenuwachtige bedoeningen, met zo'n pub), een jongen die niet anders is dan andere pubers, maar waar ik het vreselijk moeilijk mee begon(begin) te krijgen.
Dit is iets wat niet bespreekbaar is. "Mijn zoon is gene ambetanterik (heb ik nooit gezegd), en laat hém erbuiten, hij kan al best een paar uur alleen zijn, zodat wij tijd hebben voor elkaar"... We zijn een paar keer met ons 3 op vakantie geweest. Ik had daar niet veel aan.Zo'n jongen vraagt veel aandacht uiteraard.
We zijn ook 2x een week onder ons 2 gegaan (2x Normandie) waarvan week 1 een paradijs was, en in week wou ik meer relax, en zij actie,en andere strubbelingen, dan was het dat weer.... en de slechte communicatie, volgens haar), wat voor een stuk klopt).

Als het goed zat/zit, kan ik wel 7 kinderen aan, maar in dit geval kies ik voor de makkelijkste weg, en val terug op mezelf.

Ik was ook alleenstaande moeder, en weet wat een hel zo'n puber kan zijn soms,(die van haar is heilig) helaas kan ik haar niet (meer ) bijstaan,
Met alle respect, want ze is bewonderenswaardig, hoe ze zich stand houd, op alle vlakken.

Zolang de verliefdheid er is, kan je alles aan.
Maar na de verliefdheid....

Mijn gevoel zegt stop, en mijn verstand zegt ga door...

[Gast]

hallo Silly,
bedankt voor je verhaal. Ik ken jou verder niet maar als ik het zo lees dan kan ik me voorstellen dat het een lastige keuze is.
Ik ben ook moeder van een puber nu bijna 14 jr en momenteel kan ik hem wel 2 keer per dag achter het behang plakken maar even zoveel keer kan ik hem ook weer knuffelen. Heel lastig!
En ik kan me voorstellen dat andermans puber nog lastiger is! Alleen: hij is wel een realiteit: hij hoort 24/7 bij jouw vriendin die daar een heel ander beeld over heeft en als je voor haar kiest, krijg je hem er dus 'gratis' bij, dat is wel de dagelijkse werkelijkheid.
Of je zou een 'oplossing' moeten bedenken samen dat je ook echt samen tijd voor elkaar kunt maken....zal ook niet makkelijk zijn...
Hoe dan ook zal geen makkelijke beslissing worden die je gaat nemen...gevecht tussen verstand en gevoel....heel veel sterkte

[Bubbels]

Bedankt voor het verhaal, silly. Nu kan ik een beetje een beeld krijgen in wat voor situatie je zit. En wat Majo al zei.......een kind krijg je er gratis bij, die hoort er ook bij. Iedereen heeft zijn eigen opvoeding en soms is die heel anders dan jij dat zou doen en dat kan dan idd zorgen voor wat strubbelingen.

Ik ben zelf altijd zo geweest dat ik open sta voor opmerkingen over haar gedrag en daar dan ook op zal reageren. Ik weet ook dat er veel moeders zijn die daar heel niet voor open staan en elke aanmerking over haar kind zal wegwuiven of kwaad op zal reageren.

Ik kan begrijpen dat jij je er totaal buiten voelt staan, tussen hun beiden. Zij vormen een front en jij hebt je daar op aan te passen. En dat is dan niet het enige probleem, lees ik. Jullie rugzakjes botsen ook. Iedereen heeft op onze leeftijd een rugzakje. De 1 met simpele dingen en de ander met zeer nare dingen en iedereen gaat er anders mee om. Om die 2 rugzakjes te combineren met elkaar, dat is gewoon moeilijk en dat duurt een tijd om daar een tussenweg in te vinden.

Al met al zie jij nu aardig wat beren op je weg en voel je je schuldig daar over. Soms is dat gewoon niet te voorkomen, silly. Je zegt zelf al dat je niet meer verliefd bent.......je ziet nu meer dingen dan toen door die roze bril......

Je gevoel zegt stop.........en je verstand zegt, ga door......

Mag ik vragen waarom jou verstand dat zegt? Wil je door gaan voor de goede redenen? Denk je verstand dat jullie er uit kunnen komen.........dat jij je weer goed gaat voelen over deze relatie......

Tis altijd zo moeilijk.......als je op zo een t-splitsing af komt......

[sunflower]

Sily ik begrijp je verhaal wel,ind is het moeilijk als je een relatie hebt met iemand die nog jonge kinderen heeft.
Ik zou dat zelf denk ik ook moeilijk vinden.
Je moet toch schipperen met tijd,aandacht..
En een puber heeft vaak een hoge moeilijkheidsgraad,en dan is het nog niet eens eigen,en heeft de moeder een andere manier van opvoeden of omgaan met.
Je kunt je als moeder flink aangevallen voelen als een ander een mening heeft over jouw kind.

Je kunt het van alle kanten en uit verschillende gezichtspunten bekijken,maar het gaat er om hoe jij en zij zich daarbij voelen.
Zelf heb ik altijd dat mijn gevoel als eerste duidt dat dingen niet in orde zijn,en pas veel later mijn verstand zich laat gelden.
Vaak relativeerde ik mijn gevoel met verstand om veel later toch weer terug te komen bij wat mijn gevoel me vertelde.
Oude dode koeien,kunnen flink opstapelen,en onoverkomelijk een grote berg gaan vormen.
Ook daarin kan slechte communicatie een rol spelen.
Je spreekt over schuldgevoel,denk je dat je teveel wilt of niet wilt wat betreft je relatie met je vriendin,dat je aan bepaalde dingen niet kunt voldoen?
Niet voldoende steun of hulp kunnen bieden?
Als je allebei een flinke rugzak hebt,ben je voor elkaar nou niet altijd een goede hulp,maar laat je dat liever aan professionelen over.
Tsja en verliefdheid,als die roze mist is opgetrokken,en je wordt geconfronteerd met de realiteit,dan kom je er vaak achter wat je irriteert,en waar je niet aan kunt/wilt voldoen.
Na verliefdheid,zou er in ieder geval houden van moeten overblijven.
En dat is gewoon niet altijd zo.