[/i][/color]
Vreemde gewoontes..
-
WhiteWings
- Berichten: 759
- Lid geworden op: 13-02-2012 12:14
-
Setteke
- Berichten: 202
- Lid geworden op: 12-02-2012 14:19
Als zeer slechte brood eter ontbijt ik al zowat mijn hele leven lang met warme chocomel met speculaas... Mijn moeder kreeg mij, zeker smorgens never nooit, met geen mogelijkheid aan het brood 
en toen ik naar school ging moest ik toch wat naar binnnen krijgen en dat was het enige dat wel lukte... en vandaag de dag ontbijt ik nog steeds op die manier! Beetje vreemd maar wel lekker 
. Een andere vreemde gewoonte is dat ik áltijd eerst mijn rechter chap aantrek als ik op paard ga 
Deed ik altijd al maar op n gegeven moment was de rechter rits aan het haperen waardoor ik als eerste links aantrok en toen ging het helemaal mis met mijn paardje 
Sinds die tijd let ik daar op Belachelijk! Weet het 
Ben absoluut met niks bijgelovig of wat dan ook maar het is zo verschrikkelijk belangrijk voor mij dat het goed gaat en daarom is dit dus écht een rare tic geworden
en toen ik naar school ging moest ik toch wat naar binnnen krijgen en dat was het enige dat wel lukte... en vandaag de dag ontbijt ik nog steeds op die manier! Beetje vreemd maar wel lekker . Een andere vreemde gewoonte is dat ik áltijd eerst mijn rechter chap aantrek als ik op paard ga Deed ik altijd al maar op n gegeven moment was de rechter rits aan het haperen waardoor ik als eerste links aantrok en toen ging het helemaal mis met mijn paardje Sinds die tijd let ik daar op Belachelijk! Weet het Ben absoluut met niks bijgelovig of wat dan ook maar het is zo verschrikkelijk belangrijk voor mij dat het goed gaat en daarom is dit dus écht een rare tic geworden -
klien
- Berichten: 275
- Lid geworden op: 13-02-2012 22:37
Mijn vriendin lacht er steeds om dat ik mijn mes aflik als ik die gebruikt heb. Of dat een vreemde eigenschap is. De vraag werd me eerder gesteld, ik heb in 2007 een blog geschreven op hyves. Wie weet kunnen jullie daar wat mee
[size=18]Getekend voor het leven[/size]
Nou, dat valt nog niet mee, want om te herkennen en erkennen dat je überhaupt een tic hebt is al een punt op zich, maar om dat nog eens toe te geven, is jezelf helemaal bloot geven.
En dan kreeg ik nog de opdracht om het “netjes” te houden ook, hoe kan ik nu over mijn grootste tic schrijven en het netjes houden?
Dus ik ben maar eens in mijn geheugen gaan graven en naar mijn eigenaardigheden gaan zoeken. Is het een tic als je houdt van een ordelijke, nette omgeving? Nee, dat denk ik niet, tenzij het dwangmatig gaat worden. Die dwangmatigheid heb ik licht gehad (geërfd van mijn moeder
), maar uiteindelijk won de luiheid het toch van het plichtmatige. Een tic voorkomen lijkt me.
Ook twijfel bij een tweede eigenschap van mezelf. Punctueel en perfectionistisch, dat ook nog eens eisen van een ander. Een heel lastige eigenschap en heel erg vermoeiend als je dat lang wilt volhouden. Hoe kan je dit van een ander verwachten als je er zelf al niet of met moeite aan kan voldoen. In zo’n situatie probeer je continue naar de top te komen, maar vergeet je onderweg te genieten van het leven. En vaak gaat dit ook nog eens ten koste van vriendschappen. Gelukkig is deze tic door het ouder en kennelijk wijzer worden ook vernietigd.
Een soort van dubbele persoonlijkheid in een lichaam, zou dat een tic zijn? Of ben ik niet de enige die steeds strijd heeft met zichzelf? Een deel wat sportief is, gezond wil leven, vroeg naar bed en fit weer opstaan. In strijd met het luie deel dat niet naar zichzelf luistert en te laat naar bed gaat met toch weer dat wijntje op. De grenzen zoeken van je kunnen, maar dan ten koste van je lichaam? Het deel dat aantrekkelijk wil zijn voor een ander tegen het deel dat daar niet veel moeite voor wil doen. Dat is toch geen tic, dat is gewoon heel dom.
Als ik dat zo terug lees, dan is de geest wel gewillig, maar is het lichaam lui. Niet een bewonderenswaardig leven. Maar kennelijk straal ik dat niet uit, want als ik om me heen vraag wat mijn “tic” is, dan krijg ik heel andere kanten van mezelf te zien.
Uiteindelijk hebben mensen in mijn omgeving dan toch wat punten kunnen aangeven en dat lijken me redelijke benaderingen.
Het eerste wat er werd genoemd is de enorme verzameling films en boeken die ik heb. En met lang nadenken ben ik eruit dat het inderdaad een tic van me is. Sinds jaren ben ik een vervend verzamelaar van allerlei dingen. Sleutelhangers, postzegels, foto’s en nog veel meer. Tot ik er helemaal klaar mee ben en dan kan ik het in een keer weggooien.
Als tweede punt werd mijn dubbelzinnigheid genoemd. Zelfs de mensen die me minder goed kennen, komen daar mee op de proppen. De kunst om elk gesprek uiteindelijk naar dat ene onderwerp te sturen. En erger, vrijwel iedereen kan er ook om lachen en schijnt dat iets te vinden wat bij mij hoort.
En mijn grootste tic, dat is toch wel het schrijven op forums. Uren per dag gaan daar inzitten, bijna verslavend te noemen. Veilig achter je anonieme schermpje is er tegenwoordig niet meer bij met al die meetings. Grote groepen vrienden heb ik ermee opgebouwd irl. Ondanks het commentaar wat ik nog steeds krijg: “het is maar virtueel” en “get a life”. Geweldig al die mensen leren kennen, die ik waarschijnlijk nooit had ontmoet als ik er niet mee had gechat. Mensen van alle soorten en maten, in alle uithoeken van Nederland en België. Een verrijking van mijn leven, dat kan ik wel stellen.
Tja en wat wil je dan nog meer als lesbo, dan met de 20 mooie vrouwen op de meeting toch in dezelfde kamer te slapen. En ik mag dan ook vol trots zeggen dat het mij is gelukt om ze allemaal wakker te houden…………………..al was het dan met mijn gesnurk )
[size=18]Getekend voor het leven[/size]
Nou, dat valt nog niet mee, want om te herkennen en erkennen dat je überhaupt een tic hebt is al een punt op zich, maar om dat nog eens toe te geven, is jezelf helemaal bloot geven.
En dan kreeg ik nog de opdracht om het “netjes” te houden ook, hoe kan ik nu over mijn grootste tic schrijven en het netjes houden?
Dus ik ben maar eens in mijn geheugen gaan graven en naar mijn eigenaardigheden gaan zoeken. Is het een tic als je houdt van een ordelijke, nette omgeving? Nee, dat denk ik niet, tenzij het dwangmatig gaat worden. Die dwangmatigheid heb ik licht gehad (geërfd van mijn moeder
), maar uiteindelijk won de luiheid het toch van het plichtmatige. Een tic voorkomen lijkt me.Ook twijfel bij een tweede eigenschap van mezelf. Punctueel en perfectionistisch, dat ook nog eens eisen van een ander. Een heel lastige eigenschap en heel erg vermoeiend als je dat lang wilt volhouden. Hoe kan je dit van een ander verwachten als je er zelf al niet of met moeite aan kan voldoen. In zo’n situatie probeer je continue naar de top te komen, maar vergeet je onderweg te genieten van het leven. En vaak gaat dit ook nog eens ten koste van vriendschappen. Gelukkig is deze tic door het ouder en kennelijk wijzer worden ook vernietigd.
Een soort van dubbele persoonlijkheid in een lichaam, zou dat een tic zijn? Of ben ik niet de enige die steeds strijd heeft met zichzelf? Een deel wat sportief is, gezond wil leven, vroeg naar bed en fit weer opstaan. In strijd met het luie deel dat niet naar zichzelf luistert en te laat naar bed gaat met toch weer dat wijntje op. De grenzen zoeken van je kunnen, maar dan ten koste van je lichaam? Het deel dat aantrekkelijk wil zijn voor een ander tegen het deel dat daar niet veel moeite voor wil doen. Dat is toch geen tic, dat is gewoon heel dom.
Als ik dat zo terug lees, dan is de geest wel gewillig, maar is het lichaam lui. Niet een bewonderenswaardig leven. Maar kennelijk straal ik dat niet uit, want als ik om me heen vraag wat mijn “tic” is, dan krijg ik heel andere kanten van mezelf te zien.
Uiteindelijk hebben mensen in mijn omgeving dan toch wat punten kunnen aangeven en dat lijken me redelijke benaderingen.
Het eerste wat er werd genoemd is de enorme verzameling films en boeken die ik heb. En met lang nadenken ben ik eruit dat het inderdaad een tic van me is. Sinds jaren ben ik een vervend verzamelaar van allerlei dingen. Sleutelhangers, postzegels, foto’s en nog veel meer. Tot ik er helemaal klaar mee ben en dan kan ik het in een keer weggooien.
Als tweede punt werd mijn dubbelzinnigheid genoemd. Zelfs de mensen die me minder goed kennen, komen daar mee op de proppen. De kunst om elk gesprek uiteindelijk naar dat ene onderwerp te sturen. En erger, vrijwel iedereen kan er ook om lachen en schijnt dat iets te vinden wat bij mij hoort.
En mijn grootste tic, dat is toch wel het schrijven op forums. Uren per dag gaan daar inzitten, bijna verslavend te noemen. Veilig achter je anonieme schermpje is er tegenwoordig niet meer bij met al die meetings. Grote groepen vrienden heb ik ermee opgebouwd irl. Ondanks het commentaar wat ik nog steeds krijg: “het is maar virtueel” en “get a life”. Geweldig al die mensen leren kennen, die ik waarschijnlijk nooit had ontmoet als ik er niet mee had gechat. Mensen van alle soorten en maten, in alle uithoeken van Nederland en België. Een verrijking van mijn leven, dat kan ik wel stellen.
Tja en wat wil je dan nog meer als lesbo, dan met de 20 mooie vrouwen op de meeting toch in dezelfde kamer te slapen. En ik mag dan ook vol trots zeggen dat het mij is gelukt om ze allemaal wakker te houden…………………..al was het dan met mijn gesnurk
)