Nounou Vrouwke dat is ook niet niks,logisch dat je daar moe van wordt/bent.
Maar na een diepte punt komt er altijd weer een hoogtepunt,dat moet je ind maar voor ogen houden,veel sterkte en groetjes Sunnie.
PMS
-
Setteke
- Berichten: 202
- Lid geworden op: 12-02-2012 14:19
Meis meis toch... dat is niet niks! Gelukkig heb je een erg leuke hobby gevonden die je toch afleiding geeft van al die ellende... Je krijgt alles ineens, alles bij elkaar... geen wonder dat je moe bent! Pijn vreet enorm veel energie... Hele dikke knuffel voor jou meis 
en je weet het, zodra ik tijd heb kom ik een echte brengen! Succes en sterkte met alles!
en je weet het, zodra ik tijd heb kom ik een echte brengen! Succes en sterkte met alles! 
-
Gast
goede vraag Bubbels, ik zou hier ook even geen antwoord op weten. Bij een Burnout ben je heel erg moe, en heb je constant de neiging om te willen slapen. Bij overspannenheid hoor je vaak zeggen dat mensen juist slecht slappen. Maar misschien komt er wel een beter antwoord hoor.
Veel van wat ik hier lees komt mij zo bekend voor. Ook ik kwam door veel medicatie direct in de overgang en toen wist ik gelijk wat het was. Ik heb mij ruim drie jaar vreselijk gevoeld. paniekgevoel, onrust, heel erg depressief en niemand haalde mij uit die bui. Ben daardoor heel lang arbeidsongeschikt gebleven. Vooral de gewrichtspijnen waren heel erg. Ik heb hierdoor zelfs een keer een mri voor gehad en twee keer een botscan wat gelukkig niets opleverde. Toch werd mij aangeraden om te blijven bewegen, desnoods met pijnstillers. Dat heb ik gedaan en gelukkig gaat het sinds een paar maandjes heel goed. Ik loop weer heel veel, kan de trappen weer op en af en hoef nu geen verhoogd toilet. Ben ook wat minder stijf.
Mijn lichaam was in shock. Ongesteld was ik van de één op de andere dag niet meer en toen begon de ellende. Wat had ik graag wat willen slikken om mij prettiger te voelen, maar ik mocht absoluut niets hebben. Nu nog steeds heb ik soms dat rot gevoel weer. Nu vandaag dus.. en oh meiden, wat voel ik mij dus weer ellendig depressief. Ik zit de hele tijd al tegen mezelf te praten " Claartje, het is maar een stofje, dus geen paniek" Maar prettig is het niet hoor. Hoop dat ik hier ook snel vanaf ben.
Veel van wat ik hier lees komt mij zo bekend voor. Ook ik kwam door veel medicatie direct in de overgang en toen wist ik gelijk wat het was. Ik heb mij ruim drie jaar vreselijk gevoeld. paniekgevoel, onrust, heel erg depressief en niemand haalde mij uit die bui. Ben daardoor heel lang arbeidsongeschikt gebleven. Vooral de gewrichtspijnen waren heel erg. Ik heb hierdoor zelfs een keer een mri voor gehad en twee keer een botscan wat gelukkig niets opleverde. Toch werd mij aangeraden om te blijven bewegen, desnoods met pijnstillers. Dat heb ik gedaan en gelukkig gaat het sinds een paar maandjes heel goed. Ik loop weer heel veel, kan de trappen weer op en af en hoef nu geen verhoogd toilet. Ben ook wat minder stijf.
Mijn lichaam was in shock. Ongesteld was ik van de één op de andere dag niet meer en toen begon de ellende. Wat had ik graag wat willen slikken om mij prettiger te voelen, maar ik mocht absoluut niets hebben. Nu nog steeds heb ik soms dat rot gevoel weer. Nu vandaag dus.. en oh meiden, wat voel ik mij dus weer ellendig depressief. Ik zit de hele tijd al tegen mezelf te praten " Claartje, het is maar een stofje, dus geen paniek" Maar prettig is het niet hoor. Hoop dat ik hier ook snel vanaf ben.
-
vrouwke44
- Berichten: 12
- Lid geworden op: 12-02-2012 10:14
Ja Claartje, dat zijn volgens mij van die golfbewegingen.
Zo gaat het heel goed met je en dan ineens gaat het weer slecht.
Gisteren ging het dus helemaal niet goed met je. Maar ik hoop dat het vandaag weer beter met je gaat.
Het zonnetje help wel een beetje, dus ik hoop dat het snel weer beter weer word.
Claartje... sterkte lieverd. En je mag me altijd bellen!
Dikke kusssss
Zo gaat het heel goed met je en dan ineens gaat het weer slecht.
Gisteren ging het dus helemaal niet goed met je. Maar ik hoop dat het vandaag weer beter met je gaat.
Het zonnetje help wel een beetje, dus ik hoop dat het snel weer beter weer word.
Claartje... sterkte lieverd. En je mag me altijd bellen!
Dikke kusssss
-
klien
- Berichten: 275
- Lid geworden op: 13-02-2012 22:37
pffffff, wat een herkenning en wat een ellende bij zoveel vrouwen alleen hier al op het forum.
Ik weet dat je er vanaf kunt komen met de tijd, afhankelijk van begrip om je heen. En het is een wazig stukje voor de medici, ze weten er vaak te weinig van af, nemen geen tijd om zich te verdiepen in de vage klachten of willen er maar 1 tegelijk behandelen.
Het is hetzelfde als in de tijd dat je veel last hebt van menstruaties, dan zeggen de mannen vaak: ja hallo, wij hebben het ook niet makkelijk, wij moeten elke dag scheren. Totaal uit z'n verband gerukt, einde gesprek en begrip.
Ook nu staan we allemaal alleen en moeten het uiteindelijk zelf klaren. Maar het is wel fijn om af en toe wat te lezen bij anderen of heel even je beklag te mogen doen.
Ik zit nu in de fase van beginnend terugkeren naar werk, voor mij overigens op een punt waarvan ik denk
er is nog niets veranderd, dus waarom nu opeens? Veel onderzoeken en ben met zelfgenezing bezig of hoe noem je dat.
Sporten, uitrusten en werk proberen te combineren.
[list]- Sporten om een gezond lichaam te krijgen, maar ook energie uit te halen.
- Werk nu in overleg proberen als leuk te zien en kijken of we de druk weg kunnen krijgen.
- Blijft uitrusten over en dat is moeilijk als het blijft malen in die kop. Dus met een psychotherapeut pak ik dat stukje op, daarnaast krijg ik overheerlijke ontspanningsmassages die de overige stress wegnemen.[/list:u]
Het kost veel tijd, veel zelfdiscipline en ook veel geld, maar ik hoop dat het werkt, we zullen zien.
Hoe pakken jullie dit aan, iemand tips of ervaring?
Ik weet dat je er vanaf kunt komen met de tijd, afhankelijk van begrip om je heen. En het is een wazig stukje voor de medici, ze weten er vaak te weinig van af, nemen geen tijd om zich te verdiepen in de vage klachten of willen er maar 1 tegelijk behandelen.
Het is hetzelfde als in de tijd dat je veel last hebt van menstruaties, dan zeggen de mannen vaak: ja hallo, wij hebben het ook niet makkelijk, wij moeten elke dag scheren. Totaal uit z'n verband gerukt, einde gesprek en begrip.
Ook nu staan we allemaal alleen en moeten het uiteindelijk zelf klaren. Maar het is wel fijn om af en toe wat te lezen bij anderen of heel even je beklag te mogen doen.
Ik zit nu in de fase van beginnend terugkeren naar werk, voor mij overigens op een punt waarvan ik denk
er is nog niets veranderd, dus waarom nu opeens? Veel onderzoeken en ben met zelfgenezing bezig of hoe noem je dat.Sporten, uitrusten en werk proberen te combineren.
[list]- Sporten om een gezond lichaam te krijgen, maar ook energie uit te halen.
- Werk nu in overleg proberen als leuk te zien en kijken of we de druk weg kunnen krijgen.
- Blijft uitrusten over en dat is moeilijk als het blijft malen in die kop. Dus met een psychotherapeut pak ik dat stukje op, daarnaast krijg ik overheerlijke ontspanningsmassages die de overige stress wegnemen.[/list:u]
Het kost veel tijd, veel zelfdiscipline en ook veel geld, maar ik hoop dat het werkt, we zullen zien.
Hoe pakken jullie dit aan, iemand tips of ervaring?
-
Rommy
- Berichten: 1412
- Lid geworden op: 10-02-2012 22:23
[color=violet]Ik lees bij jou tegenstellingen Klien, je zegt in een eerder berichtje dat je blij bent dat er een begin is gemaakt om je werk weer op te pakken maar nu lees ik tussen de regels door dat je er nog niet klaar voor bent omdat er niets veranderd is in hoe je je voelt?
Laten wij vrouwen ons dan aan het werk praten terwijl we zelf denken er nog niet klaar voor te zijn?[/color][color=violet]
Ik heb al een tijd last van mijn rug, moest kort geleden naar de bedrijfsarts. ze bleef achter haar bureau zitten en wist me te vertellen dat het een spierenkwestie is en ik binnen 14 dagen weer volledig aan de slag moet!! HUH zonder enig onderzoek
Ik wist me rustig te houden en heb haar gezegd dat ik dat graag wil maar dat het alleen gaat als het opbouwen van uren naar wens verloopt........ze gaf daar geen reactie op en ik kreeg ( en mijn werkgever) een samenvatting van haar gesprek thuis waarin mijn bijdrage geheel genegeerd is en ik binnen 14 dagen aan de slag moet!
Ik heb mijn leidinggevende een mail gestuurd waar alsnog mijn verhaal instaat en hoe ik het ga doen.......
Ik ben zeker voor niks bij verschillende therapeuten geweest, heb mijn stage laten lopen etc vanwege wat spierpijn
........takkewijf 
[/color]
Laten wij vrouwen ons dan aan het werk praten terwijl we zelf denken er nog niet klaar voor te zijn?[/color][color=violet]
Ik heb al een tijd last van mijn rug, moest kort geleden naar de bedrijfsarts. ze bleef achter haar bureau zitten en wist me te vertellen dat het een spierenkwestie is en ik binnen 14 dagen weer volledig aan de slag moet!! HUH zonder enig onderzoek
Ik wist me rustig te houden en heb haar gezegd dat ik dat graag wil maar dat het alleen gaat als het opbouwen van uren naar wens verloopt........ze gaf daar geen reactie op en ik kreeg ( en mijn werkgever) een samenvatting van haar gesprek thuis waarin mijn bijdrage geheel genegeerd is en ik binnen 14 dagen aan de slag moet!
Ik heb mijn leidinggevende een mail gestuurd waar alsnog mijn verhaal instaat en hoe ik het ga doen.......
Ik ben zeker voor niks bij verschillende therapeuten geweest, heb mijn stage laten lopen etc vanwege wat spierpijn
........takkewijf [/color]Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
-
Setteke
- Berichten: 202
- Lid geworden op: 12-02-2012 14:19
Ik kan niet voor Klien spreken maar begrijp het wel. Als je hart en ziel in je werk ligt ben je (te)snel geneigd om je collega's bij te staan ookal gaat dat ten koste van jezelf... Verstand versus gevoel... Als je echt zwaar lichamelijke klachten hebt zoals een rug en dus écht niet kan dan is het een heel ander verhaal en is het gewoon niet haalbaar! Goed mogelijk blijkt dat het toch maar gaan werken zich uiteindelijk weer gaat vertalen in lichamelijke klachten maar denk dat in een situatie zoals bij Klien je eerder geneigd bent om over je eigen grenzen heen te gaan...
Je hebt er heel goed aan gedaan en als je leidinggevenden je kent en meedenkt en voelt dan zal zij/hij gehoor geven aan je verzoek! Ook zij/hij schiet er niks mee op als je na een paar dagen werken weer helemaal terug bij af bent! Succes!!!
Je hebt er heel goed aan gedaan en als je leidinggevenden je kent en meedenkt en voelt dan zal zij/hij gehoor geven aan je verzoek! Ook zij/hij schiet er niks mee op als je na een paar dagen werken weer helemaal terug bij af bent! Succes!!!
-
klien
- Berichten: 275
- Lid geworden op: 13-02-2012 22:37
Klopt Rommy wbt de tegenstellingen en Setteke "vertaalt" dat aardig.
De reden waarom ik thuis ben is er nog steeds, dus waarom dan toch aan het werk gaan?
En toch geeft het opluchting dat ik toch ben gegaan.
Het thuiszitten heeft voor de klacht van oververmoeidheid en hoge bloeddruk niet geholpen, dus zijn ze op een andere manier aan het uitzoeken hoe dat verholpen kan worden. Wat dat betreft zou ik dus gewoon aan het werk kunnen gaan. Daarmee is ook het punt "schuldgevoel naar de collega's" en de moeite met terugkeren opgelost. Ik hou feeling met het bedrijf, want ik vind het werk heel erg leuk.
Volledig aan het werk gaan zou ik op dit moment niet aankunnen. Zomaar weer 40 uur moeten werken terwijl ik nog wel dezelfde klachten heb en er alleen niet uit kom om rust in mezelf te vinden. Rust nemen, sporten en aan mezelf werken kost tijd en dat kan ik simpelweg nu even niet combineren met het werk.
Vandaar dat ik wel blij ben om weer aan de slag te gaan, maar ook blij ben dat ik slechts 2 tot 3 uur per dag hoef de komende weken.
Natuurlijk is dat niet rekbaar tot in de oneindigheid, over 3 weken heb ik evaluatie met de bedrijfsarts en hoop ik ook meer uitslagen te hebben van o.a. de cardioloog.
De reden waarom ik thuis ben is er nog steeds, dus waarom dan toch aan het werk gaan?
En toch geeft het opluchting dat ik toch ben gegaan.
Het thuiszitten heeft voor de klacht van oververmoeidheid en hoge bloeddruk niet geholpen, dus zijn ze op een andere manier aan het uitzoeken hoe dat verholpen kan worden. Wat dat betreft zou ik dus gewoon aan het werk kunnen gaan. Daarmee is ook het punt "schuldgevoel naar de collega's" en de moeite met terugkeren opgelost. Ik hou feeling met het bedrijf, want ik vind het werk heel erg leuk.
Volledig aan het werk gaan zou ik op dit moment niet aankunnen. Zomaar weer 40 uur moeten werken terwijl ik nog wel dezelfde klachten heb en er alleen niet uit kom om rust in mezelf te vinden. Rust nemen, sporten en aan mezelf werken kost tijd en dat kan ik simpelweg nu even niet combineren met het werk.
Vandaar dat ik wel blij ben om weer aan de slag te gaan, maar ook blij ben dat ik slechts 2 tot 3 uur per dag hoef de komende weken.
Natuurlijk is dat niet rekbaar tot in de oneindigheid, over 3 weken heb ik evaluatie met de bedrijfsarts en hoop ik ook meer uitslagen te hebben van o.a. de cardioloog.
-
Rommy
- Berichten: 1412
- Lid geworden op: 10-02-2012 22:23
[color=violet]Ik hoop dat je je er goed bij blijft voelen Klien en anders aan "de bel" trekt!! 
UIteraard ken ik ook het schuldgevoel naar collega's toe maar heb wel geleerd dat (zoals El zegt) niemand er iets aan heeft als ik terug bij af ben door daar te snel aan toe te geven![/color]
UIteraard ken ik ook het schuldgevoel naar collega's toe maar heb wel geleerd dat (zoals El zegt) niemand er iets aan heeft als ik terug bij af ben door daar te snel aan toe te geven![/color]
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!