Hoezo flink zijn??

[Rommy]

[color=violet]Ik voel veel boosheid Lisa........ goed dat je het hier van je afschrijft.....[/color]

[lisa]

boosheid?
ik weet het niet
ik ben jarenlang heel kwaad geweest
maar voel nu vooral heel erg veel verdriet

boosheid wel richting het Nederlandse Calvinisme, de Nederlandse mentaliteit
"Als jij je best doet, gaat het morgen beter"
dat riep mijn vader ook
terwijl hij mijn wanhopige moeder opsloot

achter de wolken schijnt de zon
niet bij de pakken neer gaan zitten
maar de schouders eronder
sodemieterop

ja, tegen die houding die door onze maatschappij wordt opgelegd
ja, ten opzichte daarvan voel ik veel woede

zo lullig als tegen je wordt gezegd dat je zelf je broek op moet houden als jij geen handen hebt en die ander wel
om het zo maar even uit te drukken
totdat ze zelf geen handen meer hebben
stemmen ze opeens PvdA ipv VVD
(ik stem overigens op geen van deze beide partijen)

[sunflower]

Net zoals mijn moeder gesprekken hierover,in haar eigen waarheid wil zien.
By the way,mijn moeder was niet depressief,hoewel er was wel een periode dat ze dat was na de dood van haar moeder.
Dat geeft af en toe nog wel eens wrijving.
Ik begrijp je boosheid en verdriet hierover wel Lisa.in een depressie gaat alle aandacht naar de zieke of depressieveling.
En wwerd je als gevoelig kind niet gezien of gehoord,en ook afgekeurd.

Ook ik ben een open en gevoelsmens,en wordt daar mijn hele leven al op afgerekend.
Daar niet over praten,zus en zo niet laten merken enz
Door familie vrienden en relaties.
Inmiddels ben ik er klaar mee,ik ben zoals ik ben,en daar zeer tevreden mee.
Ik hoef niet stoer of zg nuchter te zijn,maar gewoon mijzelf.
Dat calvanistische(waarmee vooral mijn moeder is opgegroeid) ,wat Lisa beschrijft,niet klagen maar dragen mentaliteit,laat ik inmiddels voor wat het is.
Mensen die hun gevoel niet kunnen of durven tonen,zijn niet per defenitie sterker of volwaardiger.
Laten zien wie je werkelijk bent wel.

@Lisa,ik heb ook geen Vvd of PvdA gestemd hoor.

[Gast]

bij heel veel wat ik hier lees voel ik herkenning. En mijn eigen frustratie tegenover mijn ouders en vooral mijn moeder.
Voor mezelf heb ik er nu een soort van punt achter gezet.
Mijn vader was van 1918 en mijn moeder van 1924. Hele andere levens en opvoeding, andere tijden en normen en waarden.
Mijn moeder is mijn hele leven vanaf geboorte ziek geweest en daar moest ook altijd rekening mee gehouden worden. En over echte dingen werd gewoon niet gesproken, allemaal weggemoffeld en verzwegen enz.enz.
zomaar even voorbeeldje: Oma van mijn vaders kant heb ik nooit gekend, ze zeiden dat ze overleden was bij geboorte van mijn vader's jongste broertje. Maar dat was niet waar; ze had kraamvrouwenkoorts gekregen en is in een tehuis weggestopt...ze heeft nog geleefd tot ik iets van 15 jaar was en zat 20 km verderop...nooit gezien en nooit gesproken, en toen ze overleed zeiden ze dat en toen werd ik dus woedend omdat ik nooit kans had gekregen haar nog te bezoeken. Allemaal misplaatste schaamte en gedoe van vroeger.
Het heeft veel onbegrip en verdriet veroorzaakt.

Ik probeer het nu beter te doen. Voor mezelf maar ook voor mijn gezin en wil zeker mijn zoon proberen anders op te voeden.

sterkte Lisa

[lisa]

[quote="MaJo"] Mijn moeder is mijn hele leven vanaf geboorte ziek geweest en daar moest ook altijd rekening mee gehouden worden. En over echte dingen werd gewoon niet gesproken, allemaal weggemoffeld en verzwegen enz.enz. [/quote]

ja, dat was bij ons ook zo
en nog steeds
kan ik met mijn ouders niet spreken over de voor mij echt wezenlijke dingen
en dat doet pijn en verdriet
alsof ze mij niet echt kennen
en alsof ik niet mag zijn wie ik ben

en altijd maar rekening houden met de ouders
die zich nooit kunnen verplaatsen in ons

tja
ik maak me er ook steeds meer los van
soort van rouwproces waar je doorheen moet
het verdriet voelen ipv blijven hopen
wie niets verwacht krijgt veel

("wie niets verwacht krijgt veel"
dit onderschrift van Suus heeft me erg geholpen
scheelt een hoop frustratie
de bewustwording
het niet blijven verwachten / verlangen wat er niet is
daarmee blijf je jezelf pijn doen
daarmee blijft de frustratie gevoed worden
nu ik niets meer verwacht
ontvang ik af en toe iets
dat veel voor mij betekent)

[sunflower]

Ik herken ook veel in Lisa,en Majo s schrijven.
Zelf heb ik ook besloten niets meer te verwachten van mijn moeder,niets meer dan ze geven kan.
Ook ik kan wezenlijke dingen van mijzelf niet delen,en dat wat ik deel wordt vaak niet goed gehoord of begrepen.
Dat is/was vaak heel frusterend.
Het is ind een soort loslaat proces waar je door heen gaat.
Het helpt ook dat je ouder wordt en de dingen in een ander perspectief gaat zien.
We praten samen over de gewone dingen of halen herinneringen op,en zo is dat goed.
Voor haar gemoedrust en voor de mijne.
Ik heb geprobeerd mijn kinderen ook anders op te voeden net als jij Majo.
Zo mogen ze bij mij gewoon tonen als ze verdriet of pijn hebben.
Ze kunnen ook altijd bij ons terrecht als dat nodig is.
Het opvoeden zit er dan wel op,maar we ondersteunen nog steeds en leven mee,en proberen begrip op te brengen voor hun keuzes.
Dat valt niet altijd mee.
Zij leven tenslotte ook in een heel andere tijd en met eigen problematiek net zoals er een tijdskloof is tussen onze moeders/ schoonmoeders.

@Majo,ik ben sinds enkele jaren ook in het bezit van een familie geheim,gelukkig heb ik sinds zon jaar of drie weer goed contact met mijn oudste neef(58)En nicht(57),die dingen kunnen wij gelukkig samen delen.
En dat is heel waardevol.