Hoezo flink zijn??

[Bubbels]

@degene die dat schrijven, zijn niet degene die er dood aan zijn gegaan, dus ik snap niet waarvoor hun dus moed moeten hebben.....

Mijn zus is gestorven aan de gevolgen van longkanker. Ze is gestikt in der eigen vocht.....
Mijn nicht was die laatste nacht bij haar......waar ze al een spuitje had gekregen, waardoor ze in "diepe slaap" zou vallen.....
Ik heb steeds gedacht, dat ze dan niet zo benauwd zou zijn geweest......en toen hoorde ik van mijn nicht, dat ze de hele nacht zat te waken bij der moeder, die amper kon ademhalen, die zoooo stikte......

Ik kan jullie vertellen........dat kwam aan als een mokerslag! En tuurlijk steek ik mijn kop in het zand maar echt.......dat had ik dus echt liever niet gehoord.......

Mensen hoeven niet altijd te weten hoe het is gegaan......en dat is ook met gevoelens tonen. Ik kan slecht omgaan met gevoelens tonen.......ook naar mij toe...... Voel me dan vaak onmachtig, beetje hulpeloos.....

Ik toon mijn gevoel niet altijd. Ik hou het vaak gewoon voor me, wil er zelf aan werken ipv "hulp" te vragen.

Ik vind het vragen om hulp absoluut geen zwakte maar een punt van wijsheid. Toegeven dat je hulp kan gebruiken vind ik heel goed.

Feit is dat er mensen zijn die hun gevoelens makkelijk kunnen bewoorden en andere mensen kunnen dat niet. Heeft bij mij niks met stoerheid te maken, maar gewoon onkunde, het niet gewend zijn.

En laten we wel wezen, mensen luisteren ook niet echt. Als ik bv tegen iemand zeg : "joh, ik zit zo in mijn maag met mijn baas." Dan is het antwoord vaak: "Ja, dat kan ik best begrijpen. Mijn baas......blabla......"

Ik voed mijn dochter ook op dat ze zich niet moet aanstellen. Als ze pijn heeft, moet ze het zeggen, maar kom nou niet met dingen aan die er niet van toe doen.
Als ze verdriet heeft, kan ze het altijd bij me kwijt! En ik vind het van belang, dat zij dat ook echt weet. Maar......ze hoeft me echt niet over elke scheet gaan vertellen die der dwars zit......

Er zijn gewoon dingen die je ook zelf gewoon moet oplossen. Mensen leggen soms ook dingen bij je neer omdat ze het zelf niet willen oplossen. Voor het gemak.

Dus.......verdriet mag........maar drama over van alles, mag niet.......

[sunflower]

Soms is het voor je eigen gemoedsrust beter,om dingen achteraf niet te weten.

Weet je Bub,als ik erge zielspijn of verdriet heb,verwerk ik dat liever eerst zelf.
Soms zijn pijn en verdriet nog te vers..,of te hefig.
Toch is het aanvaarden,accepteren van hulp/steun soms noodzaak om je staande te houden.
Woorden die troost bieden,een arm om je heen,wat begrip.
Ze kunnen je ook vaak een andere visie geven,waardoor jij anders met het verdriet/pijn om kan gaan.
En je hebt gelijk als je zegt dat niet iedereen zijn gevoelens kan verwoorden en delen.
Daar is niet iedereen even goed in.
En wat een klein verdrietje of pijntje voor jou kan zijn,kan heel groot zijn voor een ander hoor.
Het is ook maar net wat je in je leven al hebt meegemaakt en hoe groot je incasseringsvermogen is.
Maar er zijn ind dingen die jezelf op moet lossen of een plek moet geven of waarmee je moet leren leven.

[Rommy]

[color=violet]Lieve Bubs ik heb het niet over het gevoel wat geuit wordt voor iemand komt te overlijden maar over de waarde die men hecht aan het niet tonen van gevoelens!

De ene pijngrens is de andere niet, waarom mag iemand niet huilen als het in jou ogen om iets onbenulligs gaat.........wat is daar mis mee en wanneer is het dan wel geoorloofd om te huilen, wie bepaald die grens? Alleen degene zelf toch!![/color]

[Isis]

ja precies Rommy !
Ik vind ook dat het niet helemaal passend is dat er meestal meer waardering is voor mensen die zo *sterk* zijn omdat ze hun gevoelens niet tonen .... dan voor mensen die sneller hun gevoel wel zullen uiten ... met al dan niet tranen daarbij ... of andere manieren om hun emoties er uit te gooien ....
Het is inderdaad zo dat de ene mens de andere niet is ... en dat de ene zijn of haar gevoelens makkelijker of sneller zal uiten dan de andere .... maar jemig zeg .... waarom krijgt de ene dan meer waardering dan de andere ? Dat is toch niet correct ? Is de ene mens dan meer waard dan de andere ... puur omdat die een ander karakter of andere eigenschappen heeft ?

Ik heb er ook altijd moeite mee als er gezegd wordt dat je niet mag huilen ... en al zeker niet in het bijzijn van anderen ....
Zo krijg ik bijvoorbeeld soms ook wel van mijn man te horen als ik huil ... *zeg, hoeveel jaar ben jij ?* .... alsof huilen in bepaalde situaties alleen maar toegestaan is voor kinderen ! Nou ja !
Ik zeg altijd ... op huilen staat geen leeftijd ! En 'k zeg ook altijd tegen mijn kinderen ... dat er niks mis mee is om gevoelens te uiten ... of om te huilen als je om wat voor reden dan ook verdriet of pijn hebt of zo .... Ik vind het mooi als een mens zich op die manier kwetsbaar kan en durft openstellen tegenover iemand anders .... en zeker tegenover diegenen die hem of haar dierbaar zijn .... ja kijk ... dat vind ik dus sterk en alles behalve zwak !!!

En 'k wil hier toch ook nog even bij opmerken ... dat wat voor de ene iets onbenulligs is ... door de ander heel anders ervaren kan worden ... en dus ook heel anders zal aanvoelen .... Je mag en kan hier niet in veralgemenen ... iedere mens voelt dingen anders aan en beleeft alles anders !

[WhiteWings]

[color=orange][i]

Of mensen nou wel of niet hun tranen tonen..reken maar dat die er heus wel zijn hoor..!

Zeker in situaties als te moeten dealen met een lijf wat niet meer wil..of met een vooruitzicht wat er niet meer is..is niet niks..!

Er kunnen meerdere redenen zijn waarom iemand in een dergelijke situatie niet te koop loopt met zijn of haar emoties..ook al mogen ze het wel laten zien.
Niet iedereen kan dat even makkelijk. Ook als je geen autistische stoornis hebt of omdat je het niet aangeleerd bent door je opvoeding.

Als ik voor mezelf spreek: ik keer ook eerder in mezelf in een crisissituatie. Ik huil mijn tranen dan alleen, gewoon omdat dat mijn manier van verwerken is.
Bovendien heb ik een hekel aan medelijden en meewarige blikken.
Ook weet ik dat ik er beroerd van word van steeds weer herhalen hoe ellendig het gaat als er geen verbetering inzit en verder weinig anders meer meemaakt in tijden dat je wereldje zo klein geworden is als je bed.
Bij mij heeft dat dan niks te maken met me 'dapperder voordoen' dan ik ben..of omdat ik 'punten wil scoren bij mijn omgeving omdat ik zo moedig mijn ziekzijn draag'..
Dat is dan mijn manier van overleven..!

Ik denk dat als je eenmaal in zo'n omstandigheid terecht komt, dat je 'maatschappelijk wenselijk gedragen' wel het laatste is waar je je dan mee bezighoudt..!

Erg of langdurig ziekzijn..kan juist ook bepaalde ongekende krachten bij mensen naar boven halen..!
Tussen de, al dan niet verborgen, tranen door, zijn er ook mensen die er nog uit willen halen, wat erin zit..!

Om welk leed dan ook te dragen..of dat nou al schreeuwend en jankend is..of in stilte..is allemaal moedig en dapper..!


Dan nog even een heel andere zijde van de medaille;
Jaren geleden zag ik een interview op tv met een vrouw die zulke afgrijselijk traumatische dingen meegemaakt had dat zij dat enkel 'emotieloos' kon vertellen.
Ik weet nog hoe zij werd afgebrand in de media..omdat er geen tranen te zien waren..!
En daaruit maar even gemakshalve werd geconcludeerd dat zij alles verzonnen had..!

Als anderen niet reageren zoals verwacht wordt, kunnen mensen zo hard oordelen..!
Iets wat men niet kent..en dus niet begrijpt, wordt eigenlijk al gauw eng en onbetrouwbaar gevonden..!
Maar ìs dat dan ook zo..?
Mag die ander gewoon zichzelf zijn..ook als wij hem/haar niet begrijpen..?
Er speelt zich vaak zoveel meer af achter de schermen, waar we geen enkele weet van hebben.
We kunnen niet alleen maar afgaan op wat we toevallig horen of zien.


[/i][/color]

[Gast]

Over emotieloos, ik heb ooit afscheid genomen van iemand die me heel lief was, hij was zonder emoties, geen traan, geen greintje gevoel, zo leek het, de volgende dag stierf hij door euthanasie, hij was er klaar mee of wat dan ook, soms ben je zelf nog heel verdrietig over dingen maar hebben anderen het al, op hun eigen wijze!!!, verwerkt.

Maar dat het niet helemaal zonder gevoel is komt er dan soms uit andere dingen uit, ik kreeg o.a. een koffertje met spaanse cursus spullen en een hele mooie foto die "er toevallig ook bij zat". Ik heb nog heel veel spullen van hem en meubels en ik denk nog heel veel aan hoe het afscheid was maar niet dat het er minder om was omdat hij niet huilde en ik zat te janken als een gek.

[sunflower]

WW,chapeau !

[Bubbels]

We hebben het hier ook over gehad tijdens de meeting. Het vraagstuk was dus........ krijgen mensen, die zich "stoerder" opstellen, meer respect als mensen die gewoon hun gevoel laten spreken?

Ik denk dat dat idd zo is. Dat heeft de maatschappij ook voor elkaar gekregen, denk ik. Tegenwoordig wordt het al snel gezien als zwakte en zwakte is niet goed........

Een werkgever heeft liever iemand in dienst, die zijn pijn verbijt en gewoon aan het werk gaat dan iemand die laat merken hoeveel last hij/zij heeft van iets wat hem dwars zit.

Ik denk dus dat die stelling klopt........mensen die dus hun gevoel wat uitschakelen worden meer gerespecteerd dan mensen die hun gevoel wel tonen, omdat dat miss al snel als klagen gezien wordt.

[sunflower]

De maatschappij mag dat dan wel opleggen Bub,omdat het vaak gaat om geld.
Klagen is dragen is dus doorgaan.
Mensen die niet klagen en altijd alles maar voor lief nemen worden vaak sneller ziek.(overspannen,burn-out)
Terwijl toch volgens mij bewezen is,dat als de sfeer op de werkvloer goed is,men goed in zn vel zit,er minder ziektemeldingen zijn.
Natuurlijk moet men niet altijd maar over van alles klagen,want dan wordt het ook een beetje vervelend.
Maar je uiten als je het moeilijk hebt,met bv rouw ,pijn of verdriet,zie ik dus niet als zwakte.

Zo worden vrouwen altijd als het "zwakke" geslacht gezien.
Misschien is dat omdat vrouwen vaak meer gevoelsmatig zijn en dat vaak tonen,ook omdat dat mocht in hun jeugd.
Tegen jongens wordt toch al snel gezegd,huilen is niet stoer.

Ik denk dat de woorden hard gestreden en flink,woorden zijn die verwijzen naar de strijd die iedereen voert tegen de ziekte die hem/haar treft.

[Carly]

Ja, denk vooral dat de baas naar centen kijkt......en naar ziektepercentage...dus wederom dollars.
En als het hun uitkomt........en je bent nooit of amper ziek geweest, je altijd ingezet ondanks ziekte etc............uiteindelijk ben je nog steeds nr zoveel als het erop aankomt, is mijn ervaring helaas..

En verder........juist je zwakte´s te durven tonen, jezelf echt te tonen.....werpt toch meer respect af..........ook uit eigen ervaring getapt.
Maarja mijn ervaring hoeft die niet van een ander te zijn