Hoezo flink zijn??

[Rommy]

[color=violet]Ik keek een paar dagen terug naar de overlijdensadvertenties in de krant en zag daar staan"moedige strijd gestreden, dapper gedragen etc"

Ik vraag mij af; wordt een mens meer gewaardeerd als ie dapper, flink en/of moedig is??
Dat begint al als kind "flink zijn als je een prikkie krijgt, niet huilen als je valt"etc

Ik kan me best voorstellen dat als je hoort dat je een vervelende of zelfs ernstige ziekte hebt je eens flink wil gaan schreeuwen, sacherijnig wordt of zin hebt om de boel kort en klein te slaan. Dat je als kind een prik pijnlijk vindt en gewoon hard gaat staan janken......

Wat is er mis met je emoties tonen als je voelt wat je voelt? [/color]

[Gast]

[color=cyan]er is niks mis mee en ik denk ook zeker wel dat dat gebeurt hoor Rommy alleen staat dat niet in die overlijdens advertenties...doet me denken aan mijn broer die anderhalf jaar geleden overleed binnen 3 weken aan darmkanker...de klap kwam hard aan bij ons allemaal maar ook bij hem...eerste week ging hij als gek nog dingen regelen de moesten geregeld worden (hij was 61 jr) voor zijn gezin, maar toen dat gedaan was kwam de klap...het besef...het geen keus meer hebben...het gek worden van angst en helemaal niks moedig dragen...wij hebben daar zelf niet veel van gezien want tijdens mijn bezoek om afscheid te nemen was het gewoon mijn broer...ik heb hem brief geschreven omdat ik het niet kon zeggen en kon gelukkig nog wel zeggen ik houd van jou, maar met mijn schoonzus heeft hij wel degelijk besproken hoe bang en wanhopig hij was en hij kreeg ook iets kalmerends..tuurlijk ben je bang en hij heeft gejankt....maar toch, zoiets zeg je niet in de overlijdensadvertentie....hij heeft uiteindelijk gekozen voor euthanasie, wat ik persoonlijk heel moedig vond..maar nog voor dat kon gebeuren overleed hij al gelukkig in zijn slaap...

En tuurlijk mag je je emoties laten zien ook als je pijn hebt en zeker kinderen..maar je probeert iemand moed in te spreken en sterk te laten zijn om het moment, hoe rot ook, te laten doorstaan.
Wat mij later weer bij de crematie opviel dat mijn andere 2 broers niet hun emoties kunnen en/of willen tonen; de oudste stond erbij als een onbewogen figuur en de jongste hield het niet vol en bij de kist barstte hij maar wilde toen van niemand een arm of niks, hij liep weg...wij zijn niet zo opgevoed met het 'laten zien' van je emoties...werd meestal weggelachen of zo....
ik probeer het mijn zoon anders te leren, dat hij wel moet doorzetten maar dat hij best zijn emoties moet laten zien als dat nodig is, waarom niet?[/color]

[Gast]

Ik vind moedig gestreden en dat soort termen, kan best samen gaan met het uiten van je emoties, denk ik...


Het is volgens mij niet minder moedig als je weet dat je dood gaat om eens een keer met de spreekwoordelijke deuren te gaan slaan, op het moment dat je zoiets te horen krijgt, vind ik eigenlijk alles wel dapper en moedig....

[sunflower]

Wat is moedig,ik vind als je gewoon je emoties kunt laten zien.
Ik vind het moedig ,als je pijn en angst mag en kunt voelen,en dat ook kunt delen/uitspreken.
Ik vind het moedig als je hulp en steun kunt en wilt aanvaarden.
Ik vind het moedig,om te willen en kunnen,durven kiezen voor euthenasie,en dus niet voor doodsstrijd.
Ik vind het moedig dat mensen bij de dood een steun hebben aan hun geloof.
Ik vind het moedig...

[Bubbels]

Ik zat gisteren naar een eerste hulp programma te kijken. Daar werd een Turkse man binnen gebracht, die met zijn auto uit de bocht was gevlogen en over de kop was geslagen. Die man lag daar constant te kreunen en te schreeuwen van de pijn.

De dokters vroegen hem niet steeds te kreunen omdat ze zo zijn pijnlijke plekken niet konden opsporen. Dat lukte hem niet.......hij bleef maar kreunen ed.....

Jullie snappen........aan het eind van het liedje, mankeerde hij helemaal NIKS! Geen kneuzing, niks gebroken, gewoon NIKS!
Kijk......en dan denk ik.........jeeeemig zeg!!

Ik denk dat iedereen, die dat soort dingen leest in een overlijdensadvertentie, wel snapt dat het echt niet zo makkelijk was allemaal. Dat er pijn was en verdriet en noem maar op......

Anders gaan de berichten er zo uit zien:

Onze vader, pijnlijdend tot het einde, onder de morfine om het einde van zijn leven dragend te maken, is gestorven.......

Tis wel eerlijker.......maar ja.......ik denk dat iedereen het liever anders leest en heeft.

Eigenlijk stoppen we allemaal ons hoofd in het zand.......

[Gast]

[color=cyan]@ haha Bub door jouw verhaal moet ik aan iets anders denken; tijdens mijn bevalling lag ik in het ziekenhuis met mijn weeen en probeerde die zo goed mogelijk op te vangen..ik was erg naar binnen gekeerd tijdens bevalling dus had ik niet echt behoefte om te schreeuwen of zo ook al deed het verrekte pijn.....maar naast mij aan weerszijden hoorde ik een geschreeuw van jewelste en ik dacht jeetje dat komt ook nog....de dokter had dat door en klopte op mijn rug en zei nou meis je doet het nog prima hoor dus ga maar gewoon door en laat je niet bang maken, want hiernaast liggen turkse/marokkaanse vrouwen en die horen altijd hard te schreeuwen, zodat hun man, die er niet bij is maar verderop de gang zit het ook hoort en weet dat ze het zwaar hebben, dat is altijd zo!!
haha is maar wat je gewend bent, daar moest ik, tussen een wee door, ook wel om lachen![/color]

[sunflower]

@ Majo,ik heb dezelfde ervaring bij mijn eerste bevalling

[sunflower]

Gisteren kwam mijn buurvrouw langs,zat ergens flink mee om hoog wat betreft haar dochter,en wilde even iets delen en steun zoeken.
Dat is heel wat voor die buurvrouw die altijd vind en geleerd heeft niet de vuile was buiten te hangen.
Gelukkig heb ik kunnen luisteren,omdat het iets was waarmee ik zelf ook heb moeten dealen.
We begrijpen elkaar daarin dus.
Ik ben blij dat ze mij in vertrouwen nam,en niet zoals altijd zich maar flink voordoet.

[Isis]

Om Rommy haar vraag te beantwoorden ... ja, ik denk dat mensen door de overgrote meerderheid van hun medemensen meer gewaardeerd worden als ze dapper, flink, moedig e.d. zijn ... dan wanneer ze eerlijk durven uiten dat het minder goed gaat of zo ...
Dat merk je in onze samenleving heel sterk ... vind ik persoonlijk ...
Vaak zie je dat bijvoorbeeld al bij het simpele vraagje ... hoe gaat het ? ... waarop men meestal het sociaal wenselijke antwoord *goed* verwacht .... Zeg je dat het niet goed gaat, dan wordt daar vaak al snel overheen gewalst ... want dat was niet wat men wilde horen ...

En inderdaad ... bij zieke mensen e.d. .... dan hoor je al snel het verplegend personeel zuchten en steunen als iemand niet zo flink of moedig is ... wanneer die zieke bijvoorbeeld zegt dat die veel pijn heeft ... dat die afziet ... Jeetje zeg, dat is een lastige patiënt ! Iemand die flinker is ... iemand die niet *klaagt* ... dat is voor hen zoveel makkelijker ...

Wat het uiten van gevoelens betreft ... heb ik met de paplepel ingekregen dat ik dat niet mocht ! Ik mocht niet huilen ... dan stelde ik me aan ... ik mocht mijn verdriet niet uiten ... dat was zwak ... ik moest maar wat *flinker* zijn ! Ja ... altijd kreeg ik te horen dat het uiten van gevoelens not done was ! En dat verstikte me ... daardoor kroop ik helemaal in mijn schulp ...

Nu ben ik volwassen ... en wil ik wel mijn gevoel kunnen en mogen uiten ! Ik vind namelijk dat daar helemaal niks mis mee is ... en ik vind ook helemaal niet dat mensen die dat doen minder gewaardeerd zouden moeten worden dan mensen die dat niet doen !

Mijn ouders (en zovele andere mensen) beschouwen het als een teken van zwakheid ... maar ik vind juist ... dat het soms meer moed vergt om open en eerlijk je gevoel te uiten ... dan wanneer je dat niet doet !

Ik vind het zelf trouwens ook wel prettig om te weten hoe iemand zich oprecht voelt ... wat er achter dat *moedige masker* schuilt .... en wat iemand diep van binnen beleeft ....

[Rommy]

[color=violet]Zoals Isis het beschrijft is precies hoe ik het bedoel; onze maatschappij complimenteert mensen die zo weinig mogelijk hun echte emoties laten zien!

Tranen inhouden dan ben je flink
Dingen accepteren zoals ze zijn want dan draag je je last moedig
Niet schreeuwen als je boos bent want dan laat je je gaan

De overlijdensberichten waren de aanleiding van mijn gedachten, uiteraard begrijp ik wel dat die tekst niet inhoudt dat iemand alleen maar dapper en moedig is geweest!

Eigenlijk zou ik wel eens willen lezen "hij heeft zijn strijd moedig gestreden door 3 dagen te huilen en te schreeuwen" daar is nl meer moed voor nodig dan dat wat er van je verwacht wordt!
[/color]