Waar of niet waar..?

[WhiteWings]

[color=orange][i]

We hebben allemaal bepaalde overtuigingen waar we aan vasthouden.
Vaak zijn ze met de paplepel ingegoten en hebben we ze automatisch overgenomen.
Soms ontstaan bepaalde overtuigingen door dingen die je meemaakt.
Soms heb je zelf een mening of beeld gevormd wat maakt dat je ergens 'heilig' in gelooft.

Toch is het af en toe best wel nuttig om eens te onderzoeken in hoeverre je overtuigingen..nog up to date zijn..
Zijn ze nog steeds zo waar voor je als ze ooit waren..? Werkt het nog voor je..?

De eerste overtuiging die van mij onder de loep mag, is:

[/i][/color]
[i][b]"Ik moet mijn emoties uiten"[/b]


[/i]

[sunflower]

[b]Nou voor mij is het geen[color=red] moeten[/color].Het is eerder dat ik me daar het beste bij voel,bij het emoties uiten.
Gewoon omdat ik ervaren heb,dat emoties weg drukken voor mij niet werkt.
Ze komen dan als een boemerang terug.
Ik zou niet de mens zijn die ik nu ben,als ik ze niet zou toelaten,en ze op die manier verwerken en toepassen.
Ik zou me dan zo oppervlakkig voelen,als ik niet over mijn gevoelens zou nadenken.
Het is gewoon een stuk van mijn zijn.
Met bepaalde emoties ga ik steeds beter om,en ik laat ook niets meer oplopen,totdat het me zodanig dwars zit,dat het mij overspoelt.
Toen ik jonger was waren ze er ook,maar toen wist ik ze minder te duiden en te begrijpen.
Als ik nu met een emotie te maken krijg,kijk ik eerst waar die vandaan komt,en of dat het voor mij geen vals gevoel opwekt.
Vaak doet het dat in eerste instantie wel,en na afstand genomen te hebben,en gekeken,gevoeld te hebben waar de emotie vandaan kwam,kan ik hem beter begrijpen.
Ik blijf er dan ook niet in hangen,maar ze kunnen elkaar wel afwisselen in een verwerkingsproces.[/b]
[b]Mijn overtuigingen worden in de tijd nog al eens bijgesteld,gewoon door je levenservaring.[/b][b]Zo ga ik ook met mijn emoties om,ze beter leren kennen,leren wanneer ze optreden.[/b]
[b]En zo leer ik mijzelf beter kennen.[/b]
[b]Ik denk dat met emoties omgaan voor iedereen verschillend [/b]is.
[b]Wat voor mij waar is,hoeft dat voor een ander niet te zijn.
Ik ben juist in een gezin geboren waar emoties niet getoond mochten worden,en waar er geen aandacht aan besteed werd.[/b]
[b]Mijn gevoelsleven was toen al zoveel anders dan die van mijn zussen en ouders,en dat is eigenlijk altijd zo gebleven.[/b]
[b]Ik heb geleerd in een vroeg stadium mijn emoties om te zetten in creativiteit.
Een van mij grootste emoties was angst,angst voor het leven,de volwassen wereld,waarvan ik nu denk,dat iedereen zijn eigen werkelijkheid.en mogelijkheden schept.[/b][b]En dat angst een valse emotie kan zijn,maar je wel scherp houdt.[/b]

[Bubbels]

Ik moet mijn gevoelens uiten......vind ik niet. Hangt af van welke omstandigheden, maar zoals je al in de zinsopbouw zegt......MIJN gevoelens......

Ik vind het leuk om een boel te delen maar er blijft toch ook wel wat voor me eigen over. Anderen hoeven niet alles te weten over wat er in mij omgaat. En zo is het ook andersom........ik hoef ook niet alles te weten wat er in de ander omgaat.

[Gast]

Moeten...poepen en ademhalen dat moet je maar voor de rest is dat aan iedereen zelf waar je je goed bij voelt. Het maakt mij niet of iemand zich wel of niet op een bepaalde manier uit, ik doe het wel, meestal is mijn hart geen moordkuil en ik was ook niet van plan om dat er van te maken ))

[Gast]

ik wil ze wel graag uiten omdat ik dat geleerd heb in de loop der jaren omdat ik ook niet uit een gezin kom waar dat 'normaal' was...integendeel....maar heb geleerd dat uiten en niet opkroppen beter voor mij is....maar vind wel dat je het zelf kunt doseren in hoe of wat en met wie en waar. En soms is het beter om sommige gevoelens wat minder snel te uiten en er nog eens over na te denken voordat je ze echt gaat uiten...

[klien]

Nee joh, ik kom uit het tijdperk waarvan er heel andere verwachtingen van je werden geëist.
Het was net op de grens van dat een man zijn emoties wel mocht laten zien (was niet wenselijk, want daar kon nog niemand mee omgaan) en vrouwen dusdanig doorgeslagen waren in de emancipatie dat die juist geen gevoelens moesten laten zien.

Zorg ervoor dat je altijd onafhankelijk bent van wie dan ook was mijn vaders advies. Leer een vak, leer jezelf in je onderhoud te voorzien en zorg dat je een handige doe-het-zelver wordt.
Mijn moeder kende volgens mij helemaal geen emoties, die is vanuit de schoolbanken het huwelijk in gegaan en vond het fijn dat ze trots kon pronken naar de buitenwereld met 1 kind die het wel goed deed. Verder was ze alleen jaloers op de aandacht die dat kind kreeg van haar vader en zo werden ze eeuwige concurrent.

Wat heeft het voor een nut om je emoties te laten zien? Uiteraard laat ik mijn emotionele (minder harde) momenten heus merken, niet alleen bij mijn partner, maar ook bij de mensen om wie ik geef of bij wie ik me veilig voel. Maar je zult ten alle tijden verder moeten en dat moet je vaak alleen oplossen, op eigen kracht.

Emoties [color=red]moeten[/color] laten zien vind ik een verkeerde stelling. In sommige gevallen vind ik het zelfs een uiting van zwakte bij mezelf. Maar voor degene die ik het wel [color=yellow]wil[/color] laten zien heeft het misschien een meerwaarde.

[Cootje]

mijn mening: nee ik moet niks.
Soms is het wel fijn om iets te delen...en jank ik lekker een end weg.....en mogen andere het zien.

maar ik ben iemand die als die boos word of niet word begrepen...dat ik ga huilen...
en dat hoef niet iedereen te zien...
dan jank ik wel als ik alleen ben...
met dit laatste heb ik dit jaar best te maken (arbeidsongeschikt, veel onbegrip van werkgever en collega's)
En die hoeven niet te zien dat ik huil...vind ik...

[Gast]

Cootje, dat herken ik wel beetje, kan ook door boosheid gaan halen maar gewoon van frustratie en zo niet van zieligheid. En ook ik huil liever alleen, in auto of thuis alleen dan dat er mensen bij zijn want dat voelt ook niet goed. Maar weet wel dat ik mijn boosheid moet uiten , desnoods type ik een brief waar ik nooit wat mee doe, maar anders slaat het naar binnen en ligt het als een blok op mijn maag of ga ik enorm wegvreten, zoiets.

Balen van je werk/collega's enzo, dus ik begrijp dat het nog niet opgeschoten is met je arm? sterkte ermee! x

[Bubbels]

Ja, dat herken ik wel hoor, Klien. In mijn jeugd werd er ook weinig mee gedaan, met emoties. Als je ergens last van had, dan moet je het zelf oplossen. Ben ook snel "volwassen" geworden. Ben ook nooit afhankelijk van iemand geweest. Eerst zorgen dat ik het zelf op een rijtje had en dan weer verder. Vandaar mijn nuchtere inkijk, denk ik. Terwijl ik zo kan lopen janken bij een zielige film, bij een zielig verhaal,noem maar op, maar dat doe ik het liefst als ik alleen ben.

En daarbij vind ik dat emoties soms erg uit de hand kunnen lopen. Dan zie je niet meer waar het om gaat en mis je dingen wat er wel toe doen omdat je dan in je IK verdwijnt. Je emoties bedwingen, je rust bewaren.....klinkt soms makkelijk en is toch erg moeilijk

[Rommy]

[color=violet]Emoties is geen kwestie van moeten maar kunnen.........soms voel je iets borrelen maar is het niet het juiste moment in jou ogen en dus hou je het binnen!

Ik kan naar een film of programma kijken (vooral met kinderen) en dan vreselijk moeten janken, ik weet dan dat het niet alleen tranen zijn van dat wat ik zie maar ook van dat wat nog in mij zat.........
Je kan het maar kwijt zijn!

Veel moeilijker vind ik het als iemand mij kwetst, pijn doet om dan adrem te reageren, vaak word ik er door overvallen en klap dicht! Later komen dan de emoties van boosheid en verdriet maar dan is het een stuk lastiger daar nog met desbetreffende persoon op terug te komen! Als het me dwars blijft zitten doe ik het uiteindelijk wel, en dan maar hopen dat ze het begrijpt.........pffffff [/color]