echte vriendschap

[merelvrouwke]

Vorig jaar vertelde ik aan mijn hartsvriendin dat er een vrouw in mijn leven was... daar schrok ze wel effe heel flink van... ze reageerde zeer bezorgd, niet veroordelend.... maar vroeg zich luidop af waar ik mee bezig was, of het geen bevlieging was... merkte dat ik door haar reactie tijdelijk wat afstand nam... vandaag waren we samen op stap weer en het was zoals vanouds, ze vroeg geïnteresseerd en met een open blik, we maakten weer lol samen... en ik kreeg voor mijn verjaardag een kaartje met twee vrouwen op het strand...

[Bubbels]

Erg lief dat ze dat gaf! En dat ze je toch niet opgaf omdat je toevallig lesbisch bent! Tis voor hun natuurlijk ook heel wat om het te horen en soms moeilijk te begrijpen.......

Tis dus mooi gelopen.......fijn!

[WhiteWings]

[color=orange][i]Aww..dat moet je goed doen Merel..! Jij schrok van haar reaktie en heb je best wel zorgen gemaakt over jullie vriendschap..?
Blijkbaar had ze het totaal niet aan zien komen en moest ze het even verwerken..
Zo hoort het in een echte vriendschap..dat je elkaar geluk gunt..en weet dat je toch dezelfde persoon blijft..[/i][/color]

[Isis]

Ja ... fijn als het zo kan gaan ...
Helaas is dat niet altijd zo ... en dat heb ik jammer genoeg ook mogen ervaren ... Ik had meer dan 20 jaar lang een hartsvriendin ... ze wist alles van me ... we deelden lief en leed ... alles was bespreekbaar en we stonden eigenlijk ook altijd op 1 lijn ... voelden elkaar perfect aan ...
Alles ging goed ... tot op de dag dat ik haar over mijn geaardheid vertelde ... In eerste instantie leek ze er goed op te reageren ... ze schrok wel ... maar zei dat ze me er nooit om zou laten vallen en dat onze vriendschap hierdoor echt niet kapot zou gaan ... Ze zou me altijd blijven steunen zei ze ... wat ik ook zou doen ... welke keuzes ik ook zou maken ... Tja, en daar ging dus het schoentje knellen ... want nadat zij zowat van de eerste schok bekomen was ... bleef ze me iedere keer weer onder druk zetten dat ik een keuze moest maken ... ofwel kiezen voor mijn man ... ofwel voor mijn gevoelens voor vrouwen ... het ene of het andere ... maar ik mocht volgens haar absoluut niet blijven doorgaan met een huwelijk en daarnaast die gevoelens voor vrouwen (los van het feit of ik er iets mee deed of niet !). Verder had ze het ook steeds over die arme man van mij ... en wat ik hem aan deed ... en blablabla ...
Onze band is vanaf het moment dat zij het wist nooit meer geweest zoals voorheen ... altijd bleef er een soort van afstand tussen ons ... iets dat duidelijk tussen ons in stond ... ook al probeerden we beiden om toch nog *normaal* met elkaar om te gaan ... Na een tijdje begon ze zich toen ook te moeien met mijn huwelijk ... mijn man en ik hadden toen best wel wat problemen ... ook wel door die geaardheid ... en dan kwam zij hier letterlijk en figuurlijk tussen ons in zitten ... Nee dat voelde allemaal echt niet lekker meer ... maar toch bleef ze herhaaldelijk zeggen ... dat onze vriendschap hier niet door voorbij zou gaan omdat ze daar veel te sterk voor was ... Tot op de dag dat haar broer overleden is na een lange, slopende ziekte ... en ik niet aanwezig kon zijn bij de begrafenis ... omdat ik toen weg was voor een kampeerweekend met gelijkgezinde vrouwen (Flevovuur) ... Dat was voor haar de druppel denk ik ... of misschien ook wel de perfecte reden ... om een einde aan onze vriendschap te maken ...
'k Heb nooit meer iets van haar gehoord ... en eigenlijk doet me dat nog altijd verdriet ... ook al is dat inmiddels al bijna 2 jaar geleden ...
Ik had een hele hechte vriendschap ... alles ging prima ... nooit problemen ... tot op de dag dat ik haar dus vertelde over mijn geaardheid ... Die dag was het begin van het einde ... en dan stel ik mezelf dus soms toch wel de vraag ... wat is het beste ? Het open en eerlijk vertellen ... of zwijgen ? Moeilijk hoor ... want je weet nooit hoe het zal uitpakken als je eerlijk bent ...

[Bubbels]

Zo hoort het wel maar in de praktijk kan het toch heel anders uit pakken. Vooral als het huwelijk wankel wordt door die geaardheid. Maar goed, dan heb ik het over een wederzijdse vriendschap, dus een vriendin van hem en haar......

Maar ik kan idd niet begrijpen, dat er vriendinnen kunnen zeggen.......oo, ben je lesbisch?? Nou, dan wil ik niks meer te maken hebben met je!

[Setteke]

Wat geweldig MV! Zo zou het eigenlijk altijd moeten gaan! Super zo'n vriendin! Dat is een échte!

@Isis Mijn beste vriendin zei toen ik het haar vertelde ook gelijk dat ik een keuze moest maken... Heb haar indertijd de inleiding van MM doorgestuurd zodat ze het beter kom begrijpen. Heb gelijk heel open en eerlijk mijn gevoelens geuit en de situatie uitgelegd. Het is waarschijnlijk pure onwetendheid van jouw vriendin en ziet ze het nu even veel te zwart wit... Een goed gesprek zal haar vast heel wat meer duidelijkheid en inzicht geven.
Een andere din vind het niet zielig voor mijn man maar waardeert hem juist, dapper en goed dat het zo kan! Zij ziet het zeker niet als n bepaald soort zwakheid maar bovenal als een daad van liefde voor de ander. Een andere din is er heel respectvol over en kan er met haar heel goed over praten. Weer een andere vriendin staat er ook heel erg open in. Denk ook dat het veel uitmaakt hoe je er zelf mee omgaat. Al met al zijn mijn vriendinnen denk ik vooral door wederzijdse openheid heel meelevend en gelukkig niet afkeurend Ze zaten wel met heel veel vragen en heb die ook zo goed mogelijk beantwoord. Het is vaak onberip met de situatie en geen onwillendheid. Pleit er dan ook echt voor (als het al niet te laat is...) om haar er bij te betrekken, gevoelens bespreekbaar maken, misschien zal het even duren maar als het een échte vriendin is die het waard is zal zij jouw gevoel en situatie gaan begrijpen en je erin steunen! Ik duim voor je!!! Het zou echt sneu zijn mocht je om deze reden zo'n goede vriendin verliezen Sneu en ook een beetje kortzichtig dat ze de begrafenis als rede geeft...
Al met al is het triest dat het zo gelopen is... neem aan dat je duidelijk geweest bent en ze daar geen boodschap aan had... bah, kortzichtig! Sommige mensen hebben een plank voor hun hoofd en kunnen niet invoelen wat het met je doet. Dat je in feite niks te kiezen hebt... het in je zit en je daar zelf niets aan kan doen! Erg jammer voor de vriendschap maar als ze echt niet voor reden vatbaar is dan is dit waarschijnlijk toch de beste oplossing ookal is het triest en een verlies...
Toch blijf ik erbij dat je beter eerlijk kan zijn want anders moet jij jezelf voor de rest van je leven verloochenen en dan kan je beter voor je eigen gevoel/leven kiezen dan leven voor de buitenwereld ondanks dat je dan soms offers moet brengen...

[sunflower]

Echte vriendschap,

Respect
Eerlijkheid
Oprechtheid
Waardering
Vertrouwen
Acceptatie

Dit heb ik met de meeste van mijn vriendinnen,anderen vlogen bij het ontbreken ervan uit de bocht.
Echte vriendschap/liefde heb ik ook met mijn man,en hij met mij.
De mensen die ik liefheb,en die belangrijk voor mij zijn stel ik op de hoogte van wat er in mij leeft,anderen niet.
En daarbij hoort zeker mijn partner.

[Rommy]

[color=violet]Ik lees je verhaal Isis en dan vraag ik me als eerste af; waarom ga je niet naar die vriendin toe zodat je niks hoeft in te vullen maar face to face hoort waarom ze geen contact meer zoekt!! Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn beste vriendin ook graag als steun zou hebben als mijn broer zou overlijden, dat haar dat tegen is gevallen kan ik best begrijpen![/color]

[color=violet]Als iemand mijn beste vriendin is, dan ga ik er alles aan doen om erachter te komen waarom het zo gelopen is en wat erachter zit......dat is zo'n vriendschap toch waard?[/color]

[Isis]

Ja daar heb je gelijk in Rommy ... en geloof me .... ik heb van mijn kant ook nog een paar keer geprobeerd om terug met haar in contact te komen .... 'k heb geprobeerd om met haar in gesprek te kunnen gaan ... maar niks ... De mails die ik haar nog stuurde ... bleven onbeantwoord ...

Tuurlijk snap ik ook wel, dat zij me er graag bij gezien had toen die begrafenis er was ... maar ik was dat hele weekend weg ... en dat heb ik ook allemaal keurig aan haar uitgelegd ... dus ik hoopte dat ze dat van mijn kant ook kon begrijpen ...

Maar volgens mij was dat overlijden van die broer dus op 1 of andere manier voor haar gewoon een reden om een einde aan de vriendschap te maken ... want wat ik in mijn vorige bericht al schreef ... tussen ons werd het nooit meer zoals voorheen ... vanaf het moment dat zij het wist van mijn geaardheid ...
Ook al zei ze met woorden dat onze vriendschap daar niet door zou veranderen ... haar hele houding en haar reacties tegenover mij spraken die woorden volledig tegen ...
Nooit konden wij nog eens lekker spontaan leuke dingen doen ... altijd opnieuw wilde zij praten over mijn geaardheid ... en vooral: iedere keer opnieuw wilde ze me pushen om een keuze te maken ! Zij kon mijn leefsituatie zoals die was (en nu nog is) niet aanvaarden ... voor haar mocht het alleen maar het ene of het andere zijn ... Zolang ik nog getrouwd was ... mocht ik volgens haar totaal geen contact hebben met les of bi-dames ... helemaal niks ! Ook niet via mail of een forum ! Dat vond zij al teveel ... dus een meeting ... of erger nog ... een vriendin terwijl ik nog getrouwd ben ... dat was bij haar absoluut not done ! Uren en uren hebben we er over gepraat ... maar ze kon mij niet begrijpen ... en de afstand werd groter en groter ... het ging heel moeizaam om nog met elkaar om te gaan ... want zij kon *het* niet loslaten ... en uiteindelijk begon ze er dus ook steeds tegen mijn man over ... als ze hier thuis kwam ...

Ik heb haar toch nog altijd bijgestaan in die lijdensweg van haar broer ... reed met haar mee naar het ziekenhuis e.d. .... en na die begrafenis heb ik nog een paar keer voorgesteld om eens bij haar langs te komen ... en me ook nog een paar keer verontschuldigd omdat ik daar dus niet bij had kunnen zijn ... maar tevergeefs ... na nog 1 boze mail van haar kant uit ... waarin ze het had over al die andere lieve vriendinnen van haar, die wél naar de begrafenis gekomen waren en die haar wél gesteund hadden ... bleef ze stil en reageerde ze niet meer op al mijn woorden ....
Aan de ene kant vind ik dat tot op de dag van vandaag nog altijd heel erg ... maar aan de andere kant kan ik soms toch ook wel eens denken ... aan al die keren dat zij me duidelijk liet merken dat ze me niet langer meer kon aanvaarden zoals ik ben ... niet in deze huidige leefsituatie ... en dan denk ik daarbij ook ... dat je dan niet van een oprechte vriendschap kan spreken ... toch ? Het was niet aan haar om mij te dwingen keuzes te maken ... het was niet aan haar om me iedere keer weer te blijven bestoken met kritiek op hoe ik met dit soort van dingen omging in mijn leven ... dat deed me ook verdriet ... dus tja .... ook al zou die broer niet overleden zijn ... dat einde van de vriendschap zou er sowieso wel gekomen zijn .... hoe dan ook ...

[Rommy]

[color=violet]Ik begrijp je Isis, er was al veel meer gebeurd dan de dingen die je in eerste instantie noemt!!
Jammer dat die vriendin niet wat meer vertrouwen in jou heeft, dan zou ze weten dat jij geen persoon bent die moedwillig mensen pijn doet!!
Het heeft je vast verdriet gedaan dat het zo gelopen is! [/color]