Eerst uitproberen?

[lisa]

ik vind het altijd moeilijk
vrouwen die bewust e.e.a. eerst willen ervaren alvorens er tegen hun man over te beginnen
"ik wil niet alles overhoop halen zo lang ik mijn eigen gevoelens niet goed ken en ervaren heb"

dat lees je best vaak
maar
iedere relatie is gebaseerd op vertrouwen
en door je verkenningstocht te verzwijgen knaag je aan die vertrouwensbasis
die je allebei juist zo hard nodig hebt
op het moment dat je later met medeweten van je man een relatie ernaast met een vrouw aan zou gaan

als je de idee hebt 'als mijn gevoelens voor vrouwen zo sterk zijn als ik denk, ga ik van mijn man scheiden'
ligt het misschien anders
maar dan ook
wil je toch ook graag op een goede manier met elkaar omgaan
(je houdt van die kerel of hebt van hem gehouden toch?)
en op een goede manier van elkaar scheiden
zeker als je samen kinderen hebt...
en ook dan is elkaar wederzijds kunnen vertrouwen erg belangrijk...

....wat een zedenpreek?

ai
ik heb de gevolgen van vreemdgaan aan de lijve ervaren
de voorgaande relatie van mijn vriendin met een vrouw
had zij tov haar man verzwegen
en dat heeft de bom onder onze relatie gelegd
haar man had moeite erop te vertrouwen dat onze relatie niet verder ging dan wij zeiden
want precies daarin was zijn vertrouwen geschaad
(de relatie met haar voorgaande vriendin ging verder dan zij toen zei)

wij zeiden: we willen allebei onze mannen niet verlaten, met hem ons leven blijven delen,
en willen daarnaast een diepgaande intieme vriendschap met een vrouw
haar man vond het erg moeilijk maar gaf haar die ruimte wel
maar hij bleef bang dat er ongemerkt steeds meer zou groeien
was bang zijn plek kwijt te raken
en legde zodanige beperkingen op
dat ik daar niet mee kon leven

verdriet alom...

[Bubbels]

Moet zeggen dat jij zo schrijft dat ik het vaak niet eens begrijp wat je nu eigenlijk zegt. Ligt aan mij hoor, absoluut. Ik ben meer van de directe aanpak en dus antwoord ik op die manier......

Als een vrouw haar "vrouwengevoel" wilt ontdekken zonder haar man daar van op de hoogte te stellen is misschien niet goed te praten.....aan de andere kant kent zij haar man het beste. Als haar man daar totaal niks van wilt weten, wat dan?? Moet zij dan maar haar gevoel weg stoppen??

Er is voor beiden wat te zeggen. Stel dat je het verteld aan je man, je de grootste ruzie krijgt, wat heb je dan gewonnen??? Je hebt dan voor elkaar gekregen dat hij nu weet van jou gevoelens en dat die dus erg wantrouwig is geworden over elke vriendin die je kent. Lang leve de eerlijkheid........

Ik denk dat er weinig mannen zijn die er op zitten te wachten dat hun vrouw hun verteld dat ze er graag een vrouw naast willen hebben. Maar zo af en toe kan het prima gaan idd.

En dan de man van jouw ex.......Hij was dus zo een wantrouwige man....zag allemaal beren op de weg......was bang zijn vrouw kwijt te raken aan een vrouw en handelde daar naar. Kwam met regels en standpunten en grenzen......net alsof hij haar daardoor die gevoelens af kon nemen.
Als een struisvogels stopte hij zijn kop in het zand......Hoe kan je in hemelsnaam denken dat je een alcoholist een slokje drank kan laten nemen en zeggen dat die daarna er alleen maar naar mag kijken???

Ik heb wel eerder gezegd dat ik bi zijn een moeilijk gegeven vind. Die mannen worden ergens mee geconfronteerd en hebben dat gegeven eigenlijk alleen maar te accepteren........ Weigeren kan een scheiding geven.......Die vrouwen zijn vaak al zo lang bezig met dat gegeven van hun en dan komen ze er voor uit en dan verwachten ze dat hun man dat zo maar ff begrijpt.....

Begrijp me niet verkeerd, snap ook wel dat het bij een boel stellen anders is gegaan, maar feit is het wel dat het wel vaak zo gaat.

Ik vind het dus erg jammer dat veel vrouwen nooooooit verteld hebben tegen hun man dat de vrouwenliefde wel wat aantrekkingskracht op hun hebben. Altijd hebben ze dat voor hun eigen gehouden en dan ineens........

Ik wil wel eens weten van jou,lisa.....wat zou jij doen als je man nu zei: "schatje.......ik vind het zo eng om je kwijt te raken.....ik kan er zo moeilijk mee om gaan.......Zou je weer alleen voor mij kunnen kiezen??"

[Rommy]

[color=violet]Toen ik verliefd werd op een vrouw heb ik dat niet meteen aan de grote klok gehangen, ik moest het eerst zelf verwerken, was er letterlijk ziek van; mijn gezin, mijn kinderen, mijn moeder.......er spookte van alles door mijn hoofd.

Het gevoel was er toen maar ik had er niks mee gedaan, ik vond het niet nodig iedereen overstuur te maken met iets wat later een gril of midlife crisis bleek te zijn, ik hoopte dat het over zou waaien.
Het gevoel zakte wel wat af omdat ik geen contact meer met deze vrouw had en langzaam aan pakte ik (na maanden) mijn leventje weer op. Toen deze vrouw contact met mij zocht en ineens ook iets voor mij voelde heb ik ( na het delen van sexuele intimiteit ) mijn man op de hoogte gebracht.


Natuurlijk vond ik het moeilijk om erver te praten maar dat was niet alleen omdat je zeker wil zijn van wat je voelt maar juist ook omdat je de mensen die je dierbaar zijn geen verdriet wil doen. [/color]

[WhiteWings]

[color=orange][i]

Ik denk dat hetgene wat het meeste schade toebrengt in relaties..het liegen is..ookal nog zo om bestwel om de ander niet te kwetsen, want de uitkomst is juist dubbel het tegenovergestelde !
Niet alleen te moeten accepteren dat je relatie niet meer hetzelfde is dan voorheen, maar daarbovenop ook nog dat de ander tegen je heeft gelogen en je heeft bedrogen.

Ik zou geen ergere kwetsuur vinden dan dat. En ook het de ander ontnemen van een eigen keuze hoe zelf om te willen gaan met..

Ik probeer het me soms andersom voor te stellen:
Stel je hebt een vrouw-vrouw relatie.. wat zou je liever willen: je vriendin komt ineens met de mededeling dat ze ook gevoelens heeft voor mannen.. òf je komt erachter dat je vriendin al -langere tijd- buiten jouw rug om in het geheim een verhouding heeft met een man..?

Geef mij dan maar de eerste optie.
Daar kan ik dan -hoe intens moeilijk ook- wel respect voor hebben, omdat mijn partner mij wel genoeg vertrouwt om zo'n persoonlijke innerlijke worsteling met mij te delen en mij daardoor in de gelegenheid stelt, daarover zelf te onderzoeken wat mijn standpunt daarin wordt.

Dat andere zou ik ervaren als een doodsteek voor de relatie.
Het slaat de bodem van vertrouwen en eerlijkheid compleet weg.
Hoe je in vredesnaam dan nog verder kunt met je relatie lijkt mij bijna onmogelijk.


[/i][/color]

[Rommy]

[color=violet]Ik begrijp jou standpunt helemaal maar ken ook het verhaal van verliefd zijn waar niets mee gedaan en zo overgewaaid is........weet niet of je de mensen om je heen daar deelgenoot van moet maken, lijkt mij ook een kwestie van inschatten hoe een ander erop zal reageren. [/color]

[WhiteWings]

[color=orange][i]
Gevoelens voor hetzelfde geslacht zijn behoorlijk ingrijpende gevoelens, die zover ik weet zelden overwaaien.
Uiteindelijk is er echter wel altijd de keuze om er in de praktijk wel of niet iets mee te doen.

Inderdaad is het afhankelijk van het 'gezondheidsgehalte' van de bestaande relatie of dergelijke essentiele dingen met elkaar gedeeld worden of niet.
Lijkt mij eerder een teken aan de wand als er geen openheid en eerlijkheid onderling kan zijn.

[/i][/color]

[Bubbels]

En dan kom je vriendin met haar gevoelens voor mannen......Ze wilt dat wel eens proberen want het lijkt haar zo fijn om het ook eens met een man te doen......ze heeft het nog nooit eerder geprobeerd......ze is er zo nieuwsgierig naar.......

Nou, als mijn vriendin dat zou zeggen zou de bom toch wel ff ploffen hoor. A: wil ik niet in iets roeren wat niet van mij is.......B: ben ik er totaal niet van gediend om mijn vriendin te delen met of een man of een vrouw.

Dus als zij dan toch haar gevoel wilt doordrijven, dan is het het einde van de relatie.
Zou ze het stiekem doen........zonder dat ik er achter zou komen, dan heeft ze mazzel......maar zou ik er toch achter komen dan is het ook gewoon over en uit.

Misschien kortzichtig van mij.......maar ik ben monogaam en ik verwacht hetzelfde van haar.

Ik ben gescheiden van mijn man voordat ik enige ervaring had met een vrouw. Nooit een vrouw gezoend of sex mee gehad. Ik vertelde hem van mijn gevoelens en hij kon daar niks mee doen.

Dat sommige dames eerst echt willen weten of ze echt dat zoeken, die vrouwenliefde, en dat ze daarom hun man bedonderen.......kan ik ergens wel begrijpen...... Dat het niet eerlijk is is buiten kijf......maar begrijpen kan ik het weer wel. Straks geven ze een huwelijk op terwijl later blijkt dat het gewoon een fantasie was en in het echt helemaal niet werkt, die vrouwenliefde.

Die man wordt idd besodemieterd.......maar soms, als je al weet dat hij een enorme tegenstander is van het homo gebeuren, durf je het niet naar voren te brengen......

[lisa]

[quote="Bubbels"] Ik wil wel eens weten van jou,lisa.....wat zou jij doen als je man nu zei: "schatje.......ik vind het zo eng om je kwijt te raken.....ik kan er zo moeilijk mee om gaan.......Zou je weer alleen voor mij kunnen kiezen??"[/quote]

Ik zou het proberen.

Mijn vriendin en ik hebben afgesproken elkaar in Maart weer te ontmoeten en te kijken of we dan een nieuwe start maken of niet. Maar als ik geen relatie meer heb en mijn man zou mij dringend vragen alleen voor hem te kiezen, zou ik niet op zoek gaan naar een volgende relatie met een vrouw. Ook niet nadat ik mijn vorige relatie verwerkt heb en zelf voel dat ik wel weer opnieuw opensta voor een dergelijke relatie.

Maar: ik heb jarenlang geprobeerd te leven zonder intieme vriendschap met een vrouw. En ik werd gek van verlangen en verliefdheden. Bizar. Als ik dat gevoel eruit zou kunnen snijden, had ik dat gedaan. Maar dat kan niet en je moet er op de een of andere manier mee om zien te leren gaan. Dat lukte me niet. Ik voelde een intens gemis en leegte, al vond ik dat ik het recht niet had om dat zo te voelen. Daar werd ik behoorlijk depressief van.

Als ik zou kunnen kiezen om hetero te zijn ipv bi, zou ik direct kiezen voor hetero. Of voor les. Maar dan wel dat je dat in je pubertijd realiseert. Ik zou er iig nooit voor kiezen om bi te zijn. Want ik vind het verschrikkelijk, het gevoel te hebben degene om wie ik het meeste geef pijn te doen omdat ik voel wat ik voel en ben wie ik ben. Maar: ik ben nu eenmaal wel wie ik ben en ik voel wat ik voel. Daar heb ikzelf enorm mee geworsteld.

Nu heb ik het geaccepteerd en kan ik het als een groot geschenk ervaren. Het is zó mooi, de vrouwenliefde. Al kan ik er ook nog steeds mee worstelen. Worstelen met schuldgevoelens tav mijn man. Het grootste geschenk dat het leven mij gaf, naast twee gezonde kinderen, is dat mijn man mij accepteert zoals ik ben.

[lisa]

[quote="WhiteWings"][color=orange][i] Dat andere zou ik ervaren als een doodsteek voor de relatie.
Het slaat de bodem van vertrouwen en eerlijkheid compleet weg.
Hoe je in vredesnaam dan nog verder kunt met je relatie lijkt mij bijna onmogelijk. [/i][/color][/quote]

ja, ik ook
daarom heb ik ook wel begrip voor de worsteling van de man van mijn vriendin
ik vind het alleen heel moeilijk dat hij 8 jaar na de periode waarin hij bedrogen werd
en 5 jaar nadat ik een relatie met zijn vrouw kreeg
dat vertrouwen niet heeft herwonnen
of onvoldoende heeft herwonnen
om haar en mij meer ruimte te geven

[sunflower]

Bij mij ging het zo,Op mn 45ste ging ik op zoek naar antwoorden,en naar mezelf.Na wat geflirt op internet,kwam ik mn eerste vriendin tegen.
Ik wilde weten hoe ik in elkaar stak,en zij wilde denk ik een ervaring op doen.En we vonden elkaar lief en leuk.
In het begin ging het stiekum,spannend maar ik werd er ook heel onrustig van,dus uiteindelijk na veel getwijfel verteld aan mijn man,die gelukkig heel goed reageerde.Mijn vriendin en ik hadden een heel fijne tijd,totdat er een eind aan kwam.Zij kon niet meer en raakte overspannen.

Doordat mijn man het wist heeft hij mij heel goed kunnen troosten,en adviseerde hij om op zoek te gaan naar iemand die mij waard was.Natuurlijk niet zonderslag of stoot,er werden duidelijke gesprekken gevoerd en afspraken gemaakt.
In die periode was ik er voor mij zelf al uitgekomen,dat mijn man mn levensmaatje was,ondanks dat ik me lesbisch voelde.

Ik vond drie maanden na de breuk met de vriendin,een vrouw waarvan ik dacht dat zij de vrouwelijke versie was van mijn man.
Alles ging zijn gangetje,we waren gelukkig met elkaar,behalve haar man dan,wat hij ook regelmatig liet blijken aan mij.Zoals ik het zie,ben ik hem gewoon door de strot geduwd en is er nooit zo over gepraat als bij mij thuis.
Inmiddels liep na 5 jaar de relatie op zn eind,teveel verschillen,anders in het leven staan,andere normen en waarden,noem het maar op.De relatie werd verbroken en hoe.

Mijn man en dochter hebben veel van mijn pijn opgevangen.Toen wist ik zeker dat mijn gezin het allerbelangrijkst is voor mij.

Ik begin niet meer aan een nieuwe vrouwenliefde,ik kan het gewoon niet meer,de onrust,de pijn,de emotionele achtbaan,het op mn tenen lopen.Ik voel me moe,en vind de rust bij mijn gezin.Ik houd van mijn man,mijn kinderen,mijn kleinkinderen.Een vrouw/vrouwrelatie zit er waarschijnlijk niet meer in,omdat ik dat niet meer wil/kan.
Ik begrijp dan ook heel goed jouw schrijven Lisa,het grootste geschenkl dat het leven kan geven is ind een begripvolle man,een waarvan jeje zelf mag zijn maar het is genoeg geweest.Ik voel me niet bi,nogmaals uitleg voor Bubbles,ik voel me lesbisch in een goed huwelijk.En ondanks dat ik soms behoefte heb aan een lieve vrouwelijke schouder ben ik tevreden met mezelf en gelukkig met wat ik heb.