Over

[Rommy]

[color=violet]Ik kan me voorstellen da je je gebruikt voelt Lisa, zeker weten dat ik hetzelfde zou voelen in jou situatie.
Weet je......alleen jij kan dit veranderen, verwacht het niet van de ander maar stel je eigen grenzen.

[/color]

[Cootje]

Sterkte Lisa

[WhiteWings]

[color=orange][i]

Jah als zo'n situatie zoveel jaar duurt, kan ik mij heel goed voorstellen dat het je dat gevoel geeft Lisa..
Door het op te schrijven hier en erover te praten..erken je het..en wordt je je er bewust van wat JIJ voelt..

Het is duidelijk niet iets wat je langer precies op deze zelfde manier zou willen voortzetten begrijp ik..
Kan je ook verwoorden voor jezelf en naar haar toe hoe je het wel zou willen..?
Dan kunnen jullie misschien samen kijken of er binnen de gehele situatie daar mogelijkheden in zijn.
Maar als dat er niet echt in zit.. Tjah..moeilijk..

Uiteindelijk zal het toch steeds meer gaan wringen bij je, vermoed ik, en zal de vraag steeds vaker op blijven spelen hoe lang jij jezelf in een situatie laat zitten die jou unhappy maakt als het onveranderd blijft..

Want jij bent de enige die jouw eigen gemoedsrust/geluk in handen heeft.




[/i][/color]

[lisa]

[quote="Rommy"][color=violet] Weet je......alleen jij kan dit veranderen, verwacht het niet van de ander maar stel je eigen grenzen. [/color][/quote]

ja, ik weet het
maar als ik dan contact maak met de liefde die ik voor haar voel
dan lijken die frustraties in het niets weg te vallen
en stop ik het weer weg
maar ondertussen blijft het vreten

het is erg lastig
zij blijft steeds maar zeggen dat er meer ruimte komt
maar ondertussen roept dat alleen maar verbittering op

ondertussen is er wel degelijk wat meer ruimte
maar worstel ik enorm met het gevoel
'ik heb er al geen zin meer in om iets te plannen'
want tijdens het overleg wat-hoe-wanneer loop je onvermijdelijk weer tegen grenzen aan
en ik kan dat niet meer aanhoren

ze komt binnenkort voor het eerst op mijn verjaardag
maar moet eerder weg
- haar man vertrekt die middag naar in het buitenland, zijn secretaresse had de vlucht gepland terwijl mijn vriendin al meer dan een maand geleden aangaf die dag op mijn verjaardag te willen zijn
het is voor het eerst dat ze mijn vrienden ontmoet-

ze durfde het nauwelijks te zeggen
lag daarvan wakker
toen ze het vertelde heftig huilen
dan voel ik me lullig
maar ondertussen voel ik me verbitterd
weer gaat haar gezin voor
en toonde ik begrip
hoewel ik zei een dubbel gevoel te hebben
leuk dat ze komt maar jammer dat ze eerder weg moet

ik kan me er niet meer op verheugen
gevoel "blijf dan maar weg"

onmacht
onmacht van beide kanten

waarom kan ik niet genieten van het feit dat ze voor het eerst komt?

het is lastig
ik heb het te lang opgekropt
en dat maakt haar weer wanhopig
alsof ze niks meer goed kan doen

volgende week woensdag gaan we een lange wandeling maken
en moeten we maar weer verder praten

[lisa]

[quote="lisa"] helemaal omdat wij van haar man geen andere dingen mogen ondernemen dan het bed en de duinen delen....[/quote]

dat ligt sinds kort dus anders
en we gingen 1 keer uit eten en 1 keer een nacht weg
maar beide keren maakte zij zich erg druk dat ze op tijd thuis wilde zijn
beide keren een klap in mijn gezicht
zo hoeft het van mij niet meer

[lisa]

het is een jojo waar ik in zit

een intens gevoel van liefde
dan de botsing met de pijn
dan verdriet
dan verbittering
dan woede
dan onmacht
dan rationalisatie
dan afstand nemen
murw, blanco
totdat het intense gevoel van liefde er weer doorheen breekt
dan immens verdriet bij de realisatie dat ik dit niet meer zo wil maar ik zie geen andere weg, ik zie geen verandering
wanhoop, heftige wanhoop
dan zie ik haar weer of doet iets me aan het bijzondere wat er tussen ons is denken
en wordt ik overstelpt van liefde, intense liefde voor haar
en dan begin ik weer van voren af aan

dodelijk vermoeiend
ik wil dit niet meer

[Rommy]

[color=violet]Lieve Lisa je wil niet weten hoe herkenbaar dit is, je gaat steeds tegen die grenzen aanlopen omdat dat jou leerproces is.

Er is een gedichtje wat het zo mooi verwoord, ga ik even opzoeken


Als ik blijf kijken zoals ik altijd heb gekeken,
blijf ik denken zoals ik altijd heb gedacht.

Als ik blijf denken zoals ik altijd heb gedacht,
blijf ik geloven zoals ik altijd heb geloofd.

Als ik blijf geloven zoals ik altijd heb geloofd,
blijf ik doen wat ik altijd heb gedaan.

Als ik blijf doen wat ik altijd heb gedaan,
blijft mij overkomen wat mij altijd overkomt.





[/color]

[lisa]

Moet ik dan anders kijken?
ik wordt gek van het van alle kanten bekijken

Moet ik dan anders denken?
ik wordt gek van alle wegen die ik denkend bewandeld heb

Moet ik dan anders geloven?
ik geloof inmiddels niet meer dat e.e.a. verandert
hoewel - paradoxaal genoeg-
inmiddels wel e.e.a. verandert
maar wat niet verandert
is dat er grenzen zijn
en dat die dichterbij liggen dan ik zou wensen

Wat moet ik anders doen?
ik heb haar zojuist aangegeven dat dat gepingel rond mijn verjaardag me dwars zit
ik zeg het nu vantevoren ipv achteraf
dat is anders
maar o jee
wat voel ik sterk
dat ik dit niet meer wil
dat getouwtrek, dat moeizame gedoe
dat vragen om begrip
het hoeft al niet meer en zo hoeft het helemaal niet meer

[lisa]

[quote="Rommy"][color=violet]Lieve Lisa je wil niet weten hoe herkenbaar dit is, je gaat steeds tegen die grenzen aanlopen omdat dat jou leerproces is. [/color][/quote]

herkenbaar in welke zin?
terugkijkend op een relatie die je beeindigd hebt?
of terugkijkend op een patroonverandering die je succesvol hebt doorgevoerd?

[Rommy]

[color=violet]Terug kijkend op een beëindigde relatie waarin ik verstandelijk wist dat het niet oke was maar gevoelsmatig steeds de mist in ging omdat ik zoooooo verliefd was.

As ik haar erop aan sprak werd ze woest, was ik bang haar kwijt te raken en begon alles weer van voren [/color]