Schuldig?

[Rommy]

[color=violet]Toen ik verliefd werd op een vrouw voelde ik mij schuldig ten opzichte van bijna de hele wereld; man, kinderen, moeder, vrienden etc etc maar zeker ook tegenover mezelf. ik had toch eeuwige trouw beloofd en voor mijn gevoel was ik zo monogaam als de pest!
Hoe kan dit nu gebeuren blah blah blah


Dan nemen sommigen het besluit weg te gaan en dus krijg je een andere situatie, dit lijkt mij wederom moeilijk voor man, kids etc
Is er dan nog een schuldgevoel, nooit de neiging gehad alles terug te willen draaien, bang te zijn dat man en/of kids het niet zouden redden zonder jou??

Het zijn dingen die mij bezig houden en ik was benieuwd hoe dat bij jullie is gegaan!! [/color]

[WhiteWings]

[color=orange][i]

In de praktijk blijkt dat mensen zich vaak heus wel redden.
Die schuldgevoelens zijn gebaseerd op de angst voor wat je nu nog misschien niet voor je kan zien.
Ook zonder de verandering die jij hebt ondergaan, kom je op een punt dat je je kids zult moeten loslaten.
Daar kan je als moeder hele nachtmerries over hebben, maar de realiteit wijst uit dat het wel heel gek moet lopen wil een volwassen kind of man zich niet weten te redden.
Zeker in een tijd waarin je in de supermarkt tegenwoordig allerhande hapklare brokken kunt kopen, een magnetron met één druk op de knop te bedienen is enz. ..is de overlevingskans van mannen alleen, behoorlijk safe.

[/i][/color]

[Bubbels]

Ja, ook ik voel/voelde me erg schuldig om de hele situatie. Niet voor mijn kind maar des te meer voor mijn exman. En dat gevoel weet hij ook soms goed aan te wakkeren. Hij gebruikt het ook en dat weet ik maar ik kan er slecht mee om gaan. Ik moet gewoon strikter zijn in sommige dingen en me niet laten omlullen......maar ja.....schuldgevoel kan erg sterk zijn.....

En tuurlijk red hij het ook zonder mij........maar dit was heel zijn bedoeling niet. Hij wilde oud worden met mij.......samen met mij......
Tja......schuldgevoel is aanwezig ja.

[Mea]

Ik voel mezelf niet schuldig hoor! En niemand verwijt het me, ook al hadden ze het er in het begin moeilijk mee!!
Gast nu super en mijn vrouw wordt door mijn ex en kinderen geaccepteerd!!

[Bubbels]

Dan zou ik me ook niet schuldig voelen, mea, maar mijn ex verwijt het me wel en daardoor voel ik me weer schuldig......En natuurlijk, ik kan ook mijn gevoel niet zo maar weg klikken dus ik kan er niks aan doen, maar toch.......voelt een beetje als mijn schuld he.......

Tis de beste beslissing van mijn leven geweest, om te gaan scheiden en te kiezen voor dat wat ik echt wilde.......maar vind het soms wel vervelend voor hem idd. Daarom help ik hem een beetje om aan een vrouw te komen.......haha. Ik denk dat als die die dan heeft, dat bij mij dat schuldgevoel erg snel weg is.

[Rommy]

[color=violet]Het is niet zo dat mijn man en kinderen mij verwijten maken, ach ze roepen wel eens "al weer weg" maar dat is niet zo serieus bedoeld!
Ik vind het moeilijk ze los te laten omdat ik het idee heb dat ik hier alles in goede banen leid.
Geale kijkt niet zo ver vooruit en voor een ander denken ( de jongens ) doet hij niet!
Ben bang een zinkend schip achter te laten als ik weg zou gaan (wat voorlopig niet gaat gebeuren) en omdat ik veel van ze hou en dat dan toch wel als mijn schuld zou zien, speelt er af en toe vanalles door mijn hoofd. [/color]

[color=violet]De tijd zal het leren [/color]

[WhiteWings]

[color=orange][i]

Je kids zijn begin de 20 en tegen de tijd dat jij behoefte krijgt het nest te verlaten, of één van hen, om eigen vleugels uit te slaan, zijn het volwassen kerels van half de 20 of misschien wel tegen de 30.
Het zal allemaal heus wel meevallen met dat 'zinkende schip'.

Door af en toe eens wat langer weg te blijven en van te voren goed de taken te verdelen, kan je het zelfstandig leren varen, samen 'spelenderwijs' oefenen en kan iedereen ervaren dat de boel wel blijft draaien, ookal zal dat geheel anders zijn dan wanneer jij alle touwtjes in handen houdt, maar dat hoort er ook bij.

Maar er is voor de komende jaren nog geen ander weerbericht in het vooruitzicht.
En mocht dat ineens wel veranderen, kan je altijd nog kijken welke kant het uitgaat en welke zeilen bijgezet moeten worden of dat je de boel juist meer moet laten vieren.

Voorlopig zit iedereen nog waar hij zit. Geen zorgen voor de dag van morgen, dat brengt alleen maar overbodige onrust.

[/i][/color]

[WhiteWings]

[color=orange][i]

Da's heel mooi Mea, dat het zo goed is uitgepakt in jullie situatie!
Jouw kids waren ook al wat ouder toch..? Of zelfs de deur al uit..?


In jouw geval Bubs, lijkt het me ook wel moeilijker als je terloops wordt verweten dat jij die ander zijn toekomstdroom 'om zeep hebt geholpen.'
Ookal is het door iets waar je niks aan kunt doen.
Ik vergelijk het wel eens wat als een van beiden ziek wordt bijv.
Het is dealen wat er op je pad komt.
In dit geval heb jij gekozen om hem niet aan een lijntje te houden, maar jouzelf en hem de vrijheid te gunnen, omdat jij niet (meer) de gevoelens had die je hoort te hebben tov van een partner.

Dat je, als je zo'n keuze maakt die meer recht doet aan jezelf, niet je hele omgeving zult kunnen blijven pleasen, is nou eenmaal zo.
Maar voor iedereen geldt: dat uiteindelijk ieder zelf wat van het leven moet maken. Of dat nu je kids zijn in geval van Rommy, of je ex, in geval van Bubs.
Dat is niet onze verantwoordelijkheid, ookal vinden die het wel zo gemakkelijk als zij dat wel, al was het uit gewoonte, in jouw handen kunnen blijven schuiven.

Het is goed om te bedenken dat je door die ander los te laten, die ander ook een eigen kans gunt.
Of ze die nemen is weer hun pakkie an.
Maar uit schuldgevoel je verantwoordelijkheid voor het leven van die ander op je te nemen is ook niet gezond, en hoe 'lief'ook, maar uiteindelijk komt die ander dan toch ook nooit tot eigen recht.


De dingen van die positieve kant te leren bekijken, laat je schuldgevoel vanzelf verdwijnen.


[/i][/color]

[Zunneke]

Schuldig.....
jazeker, voelde ik me schuldig...
We waren zo lang bij elkaar,..nog niet zo lang getrouwd en een prachtige dochter. En ik kwam er achter dat ik op vrouwen viel. Ondanks dat ik nog nooit een relatie met een vrouw heb gehad viel voor mij de puzzel wel op z'n plek.
Heb heel veel verdriet gehad, veel moeilijke momenten. Maar wilde wel eerlijk zijn tegen mijn toenmalige man. Ik voelde me enorm schuldig.
Vroeg me af of hij, als we uit elkaar zouden gaan, hij het wel zou redden; niet eenzaam en depressief zou worden.
Maar niets van dat alles was waar; hij heeft het huis, een lieffie, mooie baan en lijkt wel alsof hij nieuw mens is.
Voel me niet meer schuldig ten opzichte van hem; lijkt zelfs of ik hem een dienst heb bewezen (haha hoe vreemd klinkt dat)..
Voel me wel schuldig ten opzichte van mijn dochter; kinderen kiezen er niet voor dat hun ouders uit elkaar gaan. Hoe je het ook went of keert ze hebben er altijd last van...

Xx Zun

[Bubbels]

als pa en ma het verder voor elkaar hebben, geloof ik niet dat hun er veel last van hebben. Althans, als ze al oud genoeg zijn om het te begrijpen. Maike was 14 toen het hier gebeurde en zij snapte al snel dat ik mijn lesbisch zijn echt niet kon weg stoppen en dat ik dus echt niet meer met papa samen wilde zijn.

Maar goed, elke scheiding is niet leuk voor de kids of je het nu over onze situatie hebt of over een hetero situatie.