Trouwen

[Gast]

ik woon nu 32 jaar samen met mijn Italiaan en het maakt mij geen bal uit dat we niet getrouwd zijn, want het voelt voor mij toch zelfde. Heb dat briefje niet nodig verder. Alle dingen die nodig zijn hebben we toch via de notaris geregeld.
Had dan ook wel een Italiaanse trouwerij geworden en dan kan je bijna niet uit onder die kerk en dat had voor mij al helemaal niet gehoeven. Ben van huis uit katholiek maar daar zit ik niet op te wachten dat zou voor mijn gevoel niet kloppen want wat die paus allemaal zegt kan ik niet echt achterstaan eigenlijk.
Dus eigenlijk is het wel goed zo.
Denk dat ik mijn hele leven een 'ouwe vrijster' ga blijven en niemand gaat mij ook over de drempel dragen (hihi is maar goed ook trouwens met mijn overgewicht

@ Roosje; mag ik vragen WAAROM je op dat moment besloot na zoveel jaar om toch wel te trouwen?

[Gast]

Na een roerige tijd was het leuk om te gaan trouwen met de kids erbij, alleen getuigen en mn ouders en lekker de kroeg in daarna, heerlijke avond gehad. En daarna op "huwelijksreis" met de kids een weekend naar Antwerpen, waar we het gezellig en leuk hebben gehad.

Het had mij daarvoor ook niks uitgemaakt en idd ik hou helemaal niet van die grote bruiloften met een hoop gedoe en mn man krijgt al pukkels bij het idee naar zo'n bruiloft te moeten laat staan dat je er zelf het middelpunt bent. Wij hebben lekker gedaan wat we zelf wilden, hebben we ook wel commentaar op gehad van familie en vrienden maar ja pech, wij trouwen dus wilden we het ook zo als wij het leuk vonden. En ik vond het toch wel specialer als ik altijd gedacht had.

En nee niet in het wit getrouwd maar knalrood, konden ze me iig niet kwijtraken in Den Bosch. Met de taxi terug naar mijn toenmalige huisje met zn allen en met een verlept boeket en n zatte kop, de kinderen hebben zich dood gelachen ))

[Mea]

Trouwen met jezelf. Trouw zijn aan jezelf moet je leren en dat is heel fijn als je dat kan.
Ik ben heel tevreden met mezelf op dit moment en voel goed wat ik wel en niet moet doen( wat goed voor me is ), dat kan ook zonder trouwjurk.
Zoals ik er nu tegenover sta, hoeft het van mij niet meer om met een partner te trouwen. Als ik ooit nog iemand tegen kom, zal dat in eerste instantie een LAT relatie moeten worden, want ben nu ff aan mijn vrijheid gehecht.
Dat wil niet zeggen dat ik er zo over zal blijven denken, misschien ben ik straks zo 'in love' dat je alleen maar bij elkaar wilt zijn elke dag
Maar trouwen niet meer!

[WhiteWings]

[color=orange][i]

Wat jij zegt Mea..bespeur ik toch wel bij meer gescheiden vrouwen hoor..
Als je dan eindelijk na zoveel jaar zorgen voor..in je huwelijk en gezin..de vrijheid hebt om te doen wat en wanneer en hoe je het zelf wilt, zonder 'verantwoording' te moeten afleggen..of zonder constant compromissen te moeten vinden..is dat toch wel effe gewoon heel erg heerlijk..!

Ik geniet dan ook erg van mijn vrijheid.. En pas toen ik echt alleen was..heb ik geleerd met 'mijzelf te trouwen'..in de zin van: trouw te worden/zijn aan mijzelf..

Dat is nu mijn basis.
En vandaaruit vind ik het ook heerlijk om dat af en toe te delen met mijn (ge)liefde(n)..om vervolgens daarna weer voldaan te cocoonen in m'n uppie op mijn eigen plekje..!


[/i][/color]

[Bubbels]

ja, moet white daar helemaal gelijk in geven. Vind het heerlijk als ik Isis zie........maar kan ook mijn eigen tijd erg waarderen.

[sunflower]

Ik ben inmiddels 31 jaar gehuwd,en destijds heel traditineel in het wit,en met een feest,fotograaf ,bandje enz.
En ik heb er nooit spijt van gehad,niet van de trouwdag en niet van de bruidegom.
Het was een leuke dag,met al mijn familie leden en vrienden,collega s.
Voor mij was dat trouwen eenmalig,want mocht ik alleen komen te staan,blijf ik lekker alleen wonen.
Of ik ga latten.
Voorlopig ga ik voor de 40 jaar

[Mea]

ja, dat lijkt me ook een mooie compromis, af en toe je liefde delen met iemand en toch je vrijheid houden om je eigen dingen te blijven doen. Elkaar accepteren en vrijlaten

[sunflower]

Ja Zo is dat ook in ons huwelijk Mea,ieder zijn eigen ding,en ook samen.Vooral belangrijk is dat jeje zelf kunt zijn in een relatie.
En dat je elkaar de vrijheid,daarin geeft.
Ik vond dat altijd vanzelfsprekend,maar nu ik er meer over lees/hoor,weet ik dat dat heel anders kan zijn.
Ik heb denk ik geluk gehad.
Dat zei een vriendin pas nog tegen mij.
Hoewel we hier ook wel eens tegen elkaar botsen hoor,maar tot nu toe komen we daar altijd uit.
Vaak heeft het meer te maken,dat hij van Mars komt en ik van Venus

[Mea]

ja, maar als je dat weet en je houdt inderdaad rekening met elkaar is dat goed te doen. Het moet alleen wel van twee kanten komen denk ik, want anders raakt de fut er uit.
En zo te horen kunnen jullie ook samen praten en dat was bij ons ook niet echt van toepassing.
Maar ik ben er in mee gegaan en ja, ik kan hem dus niet de schuld geven, doe ik ook niet.
Met meer vrijheid en meer praten; jezelf kunnen zijn en elkaar respecteren, ja, dan is het te doen.

[sunflower]

Het is denk ik ind een kwestie van rekening met elkaar houden,je verplaatsen in.
Nu moet ik wel zeggen,dat we nu ouder zijn,dat het ook makkelijker maakt.
We zijn nu al zoveel jaar bij elkaar,dat je wel weet wat de ander graag wil of fijn vindt,en je maakt ook niet meer van ieder ding een issue.
Natuurlijk moet je in gesprek blijven met elkaar,en ook hier is dat niet altijd makkelijk.
Mijn man is in onze relatie de nuchtere/oplossingsgerichte best wel conservatieve en ik de meer gevoelsmatige/denker.
Ik ben ook meer de prater en uit mezelf beter,zeker als het over emotionele kwesties gaat.
Zijn reactie op mijn ontboezeming (ik geloof 8 jaar geleden),dat ik op vrouwen viel,was ongelooflijk begripvol.
Zijn reactie was er een die mij echt verbaasde.
Dat hij mij daarin ook de ruimte gaf om te ontdekken wie ik was..en accepteerde dat ik er een vriendin bij had,was natuurlijk helemaal verbazingwekkend.
Daarmee en door, heb ik nog meer respect voor hem gekregen.
Dat heeft mijn houden van hem ook meer verdiept.