Ik denk dat je het een niet uit hoeft te sluiten voor het andere, mijn kinderen komen voor mij op de eerste plaats, dat wil niet zeggen dat ze alles mogen en alles krijgen, maar buiten hun geluk is het zo als het mis gaat met hen, wordt ik helemaal niet gelukkig en dus is het ook in het belang van mezelf dat ik daar rekening mee houdt. Buiten dat er is nog genoeg tijd op een dag/week/maand over waar ze hun eigen dingen doen of naar school gaan en ik kan die tijd benutten voor mezelf. En je zo een bepaald evenwicht kunt creëren. Het gaat er ook niet om of je de hele dag in het gelid staat om ze bij te staan maar dat ze weten, als er iets is, dan ben ik er voor je en dat moet dan in de praktijk ook zo blijken.
Ook al heb ik met sommige vriendinnen veel ruzie gehad nog nooit is het een discussie geweest over de kinderen. Dat is ook altijd mijn stelling, dat kinderen voor alles gaan. Als je je dat stelt en je komt iemand tegen die zegt dat ze niet van kinderen houdt of iemand die dat niet vindt, heb je al een van de essentiële basisdingen die niet kloppen, voor mij dan, dan houdt het gewoon op.
En dat je je kinderen op de eerste plaats zet bij belangrijke dingen in het leven, bijvoorbeeld keuze van een partner, wil niet zeggen dat je je leven moet gaan leiden in de functie van je kinderen, je kunt best een eigen leven leiden en je kinderen op de eerste plaats zetten alleen moet je soms wat creatiever met tijd omgaan zodat je allebei niet hoeft te "verwaarlozen".
Moet er gekozen worden?
-
Bubbels
- Grote Bazin
- Berichten: 2312
- Lid geworden op: 07-02-2012 11:56
en dus zeg je in feite hetzelfde als ik........ 
We komen er wel uit hoor, roosje!
Maar ik geloof dat ik idd er wel anders tegen aan kijk als jij bv. Ik zie mijn dochter van bijna 17 alweer, als een jong volwassene en zo gedraag ik me ook naar haar toe. Zij wilt zo behandeld worden.......dan zal ze ook de "gevolgen" daar van dragen.
Nu gaan isis en ik dus naar een alternatief flevovuur en dat blijkt in een weekend te zijn, dat mijn ex ook moet werken op vrij- en zaterdag. Dus die komt zaterdagavond pas thuis.
Als zij nu tegen mij zou zeggen............ach mammmmmm......blijf dan thuis??!! Anders zit ik allllleeeeeennnnnn....... Dan zou ik dat dus niet doen. Zij is heel goed in staat om voor zich zelf te zorgen en anders gaat ze maar lekker naar de vriendje of vriendinnetje.
Maar.......zij weet dat ik me daar op verheug en daar zal ze dan niet om gaan zeuren. Ik zeur ook niet dat zij steeds bij dat vriendje van haar hangt en zo wil ik dat dan ook andersom zien.
Nou ja, bij iedereen natuurlijk anders maar ik ben erg blij hoe het bij ons in huis kan worden geregeld!
Want idd.......ik hoor soms hele andere dingen en dat lijkt me echt erg.
We komen er wel uit hoor, roosje!Maar ik geloof dat ik idd er wel anders tegen aan kijk als jij bv. Ik zie mijn dochter van bijna 17 alweer, als een jong volwassene en zo gedraag ik me ook naar haar toe. Zij wilt zo behandeld worden.......dan zal ze ook de "gevolgen" daar van dragen.
Nu gaan isis en ik dus naar een alternatief flevovuur en dat blijkt in een weekend te zijn, dat mijn ex ook moet werken op vrij- en zaterdag. Dus die komt zaterdagavond pas thuis.
Als zij nu tegen mij zou zeggen............ach mammmmmm......blijf dan thuis??!! Anders zit ik allllleeeeeennnnnn....... Dan zou ik dat dus niet doen. Zij is heel goed in staat om voor zich zelf te zorgen en anders gaat ze maar lekker naar de vriendje of vriendinnetje.
Maar.......zij weet dat ik me daar op verheug en daar zal ze dan niet om gaan zeuren. Ik zeur ook niet dat zij steeds bij dat vriendje van haar hangt en zo wil ik dat dan ook andersom zien.
Nou ja, bij iedereen natuurlijk anders maar ik ben erg blij hoe het bij ons in huis kan worden geregeld!
Want idd.......ik hoor soms hele andere dingen en dat lijkt me echt erg.
-
Gast
Ook al zien pubers zich zelf als volwassenen, ze zijn het niet, ze kunnen heel veel dingen niet overzien en inschatten dus om ze dan ook als volwassen te behandelen, vind ik in sommige gevallen niet kunnen. Je moet gewoon steeds per situatie en kind kijken wat kan wel en wat kan niet.
Je hoeft ook niet altijd voor ze thuis te blijven maar in het onderwerp van het topic, vind ik dus dat je kinderen bovenaan moet zetten als het om zulke belangrijke keuzes gaat. En dat betekent helemaal niet dat je jezelf weg moet cijferen of zoiets dergelijks, maar ik zie hier bij verschillende mensen die situatie en ik kan me niet voorstellen dat je er gelukkiger van wordt, maar ja das mijn mening. Als kinderen eerder het huis uit gaan omdat hun stiefvader een ontzettende eikel is, en toevallig vind ik dat ook, hoe kun je als moeder gelukkig zijn als je op zo'n manier je kind wegjaagt.
Als het een puber is wordt al heel snel gezegd dat het een lastige puber is en dat hij/zij maar eens aan iemand anders moet denken. Maar meestal zit er veel meer achter, pubers kunnen opstandig zijn, dat hoort erbij, hele discussies hier in huis komen voorbij maar 's avonds zitten we weer met zn allen op de bank en is het weer gezellig, of soms na een paar dagen
)).
Als kinderen het idee krijgen dat er geen rekening met hun wordt gehouden, of dat nu terecht is of niet, dat gevoel is natuurlijk heel erg want kinderen blijven heel erg lang loyaal aan hun ouders en in dit soort gevallen vind ik dat je daar geen misbruik van moet maken door te zeggen dat ze zich maar in moeten leven of ergens rekening mee moeten houden.
Dat is niet altijd zeuren...........
Maar iedereen kent zijn eigen kind het beste) al denk ik soms niet helemaal als ik rond kijk, ik heb ondertussen verschillende zogenaamde onhandelbare gevallen hier in huis gehad, tijdelijk, en zo onhandelbaar waren ze helemaal niet als er wat struktuur en gezelligheid aan te pas komt.
Je hoeft ook niet altijd voor ze thuis te blijven maar in het onderwerp van het topic, vind ik dus dat je kinderen bovenaan moet zetten als het om zulke belangrijke keuzes gaat. En dat betekent helemaal niet dat je jezelf weg moet cijferen of zoiets dergelijks, maar ik zie hier bij verschillende mensen die situatie en ik kan me niet voorstellen dat je er gelukkiger van wordt, maar ja das mijn mening. Als kinderen eerder het huis uit gaan omdat hun stiefvader een ontzettende eikel is, en toevallig vind ik dat ook, hoe kun je als moeder gelukkig zijn als je op zo'n manier je kind wegjaagt.
Als het een puber is wordt al heel snel gezegd dat het een lastige puber is en dat hij/zij maar eens aan iemand anders moet denken. Maar meestal zit er veel meer achter, pubers kunnen opstandig zijn, dat hoort erbij, hele discussies hier in huis komen voorbij maar 's avonds zitten we weer met zn allen op de bank en is het weer gezellig, of soms na een paar dagen
)). Als kinderen het idee krijgen dat er geen rekening met hun wordt gehouden, of dat nu terecht is of niet, dat gevoel is natuurlijk heel erg want kinderen blijven heel erg lang loyaal aan hun ouders en in dit soort gevallen vind ik dat je daar geen misbruik van moet maken door te zeggen dat ze zich maar in moeten leven of ergens rekening mee moeten houden.
Dat is niet altijd zeuren...........
Maar iedereen kent zijn eigen kind het beste
) al denk ik soms niet helemaal als ik rond kijk, ik heb ondertussen verschillende zogenaamde onhandelbare gevallen hier in huis gehad, tijdelijk, en zo onhandelbaar waren ze helemaal niet als er wat struktuur en gezelligheid aan te pas komt.-
Suus
- Berichten: 418
- Lid geworden op: 12-02-2012 13:43
Vandaag zie ik dit onderwerp voor het eerst en heb alle reacties doorgelezen.
Zelf zit ik in een relatie waarbij de kinderen van mijn vriendin 1.5 jaar gelden te horen kregen dat hun moeder wilde scheiden van hun vader....dat moeder gevoelens heeft voor vrouwen....én dat zo een vriendin heeft....
Pubers tussen de 15 en 18 jaar.......
Dat is echt een heftige boodschap....
Ik moet jullie zeggen dat dit een moeizame weg is.....
De kinderen die boos zijn op moeder.....
En het zielig vinden voor papa....
Moeder heeft het gedaan...moeder heeft alles kapot gemaakt....
moeder heeft 'overspel gepleegt'......
En...die onbekende vriendin heeft het gedaan!!!...Die is de schuldige!!!!
Want die wist dat moeder getrouwd was.....
De loyaliteit naar de vader is erg groot....
Bovendien is het voor een puber niet fijn om elke week weer met een weekendtas naar de andere ouder te gaan, wat nu inmiddels al een heel jaar speelt.....
Sinds een jaar woont mijn vriendin op zichzelf en zien wij elkaar alleen in de weekenden dat ze bij de vader zijn...
Verjaardagen ben ik meestal nog niet bij....mijn naam kon/kan nauwelijks genoemd worden.....
En nu.....na 1.5 jaar mezelf weggecijferd te hebben gaat het heel langzaam vooruit....
Een stapje vooruit...een stapje terug......
Ik besef heel goed dat mijn vriendin door deze situatie haar kinderen kwijt kan raken,
En...als er iets is wat ik niet wil is het wel dat IK daar de oorzaak van zou zijn...
Dus.....cijfer ik mezelf vaak weg als het om de kinderen gaat,...die gaan voor.....
En...als het aan de kinderen zou liggen zou de intergratie nog langzamer - of nooit - gebeuren.
En nu, stapje voor stapje zit er iets, maar dan ook maar iets, van vooruitgang in.....
Nu haal ik mijn vriendin wel eens op om ergens een dagje naar toe te gaan als de kinderen bij haar zijn en dan kan ik een kopje koffie meedrinken en dan na afloop weer naar mijn eigen huis....
Die vooruitgang zien we beiden, we hopen dat we elk kwartaal weer een stukje verder komen....
Ja, voor een puber is dit een heftige ervaring...
Of het voor oudere kinderen minder heftig is vraag ik mijn af...
Weliswaar hoeven die niet met hun weekendtas elke week naar de andere ouder maar verder......
Zelf heb ik 2 volwassen zonen die al vrij lang de deur uit zijn.
Nog steeds voel ik hun verdriet dat hun ouders niet meer een 'echt paar' zijn....en is het nog steeds erg vreemd voor ze dat beide ouders een andere partner aan hun zijde hebben....
Dit "hoort" niet....ouders horen bij elkaar....
Jullie hadden toch nooit ruzie??!!??....
Zelf zit ik in een relatie waarbij de kinderen van mijn vriendin 1.5 jaar gelden te horen kregen dat hun moeder wilde scheiden van hun vader....dat moeder gevoelens heeft voor vrouwen....én dat zo een vriendin heeft....
Pubers tussen de 15 en 18 jaar.......
Dat is echt een heftige boodschap....
Ik moet jullie zeggen dat dit een moeizame weg is.....
De kinderen die boos zijn op moeder.....
En het zielig vinden voor papa....
Moeder heeft het gedaan...moeder heeft alles kapot gemaakt....
moeder heeft 'overspel gepleegt'......
En...die onbekende vriendin heeft het gedaan!!!...Die is de schuldige!!!!
Want die wist dat moeder getrouwd was.....
De loyaliteit naar de vader is erg groot....
Bovendien is het voor een puber niet fijn om elke week weer met een weekendtas naar de andere ouder te gaan, wat nu inmiddels al een heel jaar speelt.....
Sinds een jaar woont mijn vriendin op zichzelf en zien wij elkaar alleen in de weekenden dat ze bij de vader zijn...
Verjaardagen ben ik meestal nog niet bij....mijn naam kon/kan nauwelijks genoemd worden.....
En nu.....na 1.5 jaar mezelf weggecijferd te hebben gaat het heel langzaam vooruit....
Een stapje vooruit...een stapje terug......
Ik besef heel goed dat mijn vriendin door deze situatie haar kinderen kwijt kan raken,
En...als er iets is wat ik niet wil is het wel dat IK daar de oorzaak van zou zijn...
Dus.....cijfer ik mezelf vaak weg als het om de kinderen gaat,...die gaan voor.....
En...als het aan de kinderen zou liggen zou de intergratie nog langzamer - of nooit - gebeuren.
En nu, stapje voor stapje zit er iets, maar dan ook maar iets, van vooruitgang in.....
Nu haal ik mijn vriendin wel eens op om ergens een dagje naar toe te gaan als de kinderen bij haar zijn en dan kan ik een kopje koffie meedrinken en dan na afloop weer naar mijn eigen huis....
Die vooruitgang zien we beiden, we hopen dat we elk kwartaal weer een stukje verder komen....
Ja, voor een puber is dit een heftige ervaring...
Of het voor oudere kinderen minder heftig is vraag ik mijn af...
Weliswaar hoeven die niet met hun weekendtas elke week naar de andere ouder maar verder......
Zelf heb ik 2 volwassen zonen die al vrij lang de deur uit zijn.
Nog steeds voel ik hun verdriet dat hun ouders niet meer een 'echt paar' zijn....en is het nog steeds erg vreemd voor ze dat beide ouders een andere partner aan hun zijde hebben....
Dit "hoort" niet....ouders horen bij elkaar....
Jullie hadden toch nooit ruzie??!!??....
-
Bubbels
- Grote Bazin
- Berichten: 2312
- Lid geworden op: 07-02-2012 11:56
Ja, dat is natuurlijk gewoon zo. Tis kei moeilijk voor de kids om dat te zien gebeuren en tuurlijk willen ze graag iemand de schuld daar in geven, gewoon omdat ze het ook niet begrijpen.
En daar heb ik ook alle begrip toe.........tot een bepaalde hoogte. Jij hebt je nu anderhalf jaar weggecijferd.......alsof je er niet toe doet.....Ik vind dat een lange tijd, suus en ik vind het heel knap dat je dat gedaan hebt!
En je kan idd ff niet anders, hoe graag je het anders had willen zien. Ik moet wel zeggen.......na anderhalf jaar......alleen maar binnen komen voor een snel bakkie koffie.......dat vind ik nog wel erg karig hoor.
Mag ik vragen suus.......hoe is die exman van haar tegenover haar gevoelens voor vrouwen? Speelt hij het over de rug van de kinderen? Ik bedoel, juint hij ze op ? "Die vieze lesbo's!! "
In iedergeval wens ik jullie beiden veel sterkte toe hoor! Wel fijn dat jullie elkaar in iedergeval steeds om het weekend kunnen zien!
En daar heb ik ook alle begrip toe.........tot een bepaalde hoogte. Jij hebt je nu anderhalf jaar weggecijferd.......alsof je er niet toe doet.....Ik vind dat een lange tijd, suus en ik vind het heel knap dat je dat gedaan hebt!
En je kan idd ff niet anders, hoe graag je het anders had willen zien. Ik moet wel zeggen.......na anderhalf jaar......alleen maar binnen komen voor een snel bakkie koffie.......dat vind ik nog wel erg karig hoor.
Mag ik vragen suus.......hoe is die exman van haar tegenover haar gevoelens voor vrouwen? Speelt hij het over de rug van de kinderen? Ik bedoel, juint hij ze op ? "Die vieze lesbo's!! "
In iedergeval wens ik jullie beiden veel sterkte toe hoor! Wel fijn dat jullie elkaar in iedergeval steeds om het weekend kunnen zien!
-
Suus
- Berichten: 418
- Lid geworden op: 12-02-2012 13:43
@Bubbels, haar ex-man vindt nog steeds dat het "haar scheiding" is, hoewel ze al bij een relatietherapeut hadden gelopen en het huwelijk niet veel meer voorstelde....
Maar hij had had wél willen doorgaan op deze manier....
Gelukkig heeft hij sinds kort ook een vriendin...
Hopelijk worden de kinderen naar ons ook iets milder.....
En...ik heb me in de relatie wel weggecijferd, maar dat wil niet zeggen dat ik 11 dagen van de 2 weken thuis zit te kniezen, hoor....
Ik doe dan mijn eigen dingen en....daar kan ik zelf ook vaak door verschillende brillen naar kijken.....
Meestal zet ik de bril op waarbij ik me bevoorrecht voel door zoveel ruimte te hebben terwijl ik ook een relatie heb....
Het 'verbindingsdraadje' is er steeds, terwijl ik toch naar het PPK,Flevovuur , meeting of fietsvakantie ben.....
@ Mea, ik heb 2 volwassen zonen die de deur uit zijn....
Maar hij had had wél willen doorgaan op deze manier....
Gelukkig heeft hij sinds kort ook een vriendin...
Hopelijk worden de kinderen naar ons ook iets milder.....
En...ik heb me in de relatie wel weggecijferd, maar dat wil niet zeggen dat ik 11 dagen van de 2 weken thuis zit te kniezen, hoor....
Ik doe dan mijn eigen dingen en....daar kan ik zelf ook vaak door verschillende brillen naar kijken.....
Meestal zet ik de bril op waarbij ik me bevoorrecht voel door zoveel ruimte te hebben terwijl ik ook een relatie heb....
Het 'verbindingsdraadje' is er steeds, terwijl ik toch naar het PPK,Flevovuur , meeting of fietsvakantie ben.....
@ Mea, ik heb 2 volwassen zonen die de deur uit zijn....
-
sunflower
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 12-02-2012 11:42
Suus,ik vind het bewonderingswaardig van jou,dat jij je zo opstelt naar de kinderen en ex van je vriendin.
Juist hierdoor denk ik, dat je respect gaat krijgen en acceptatie in de toekomst.
Ook voor je vriendin is het fijn,dat alles stapje voor stapje gaat,met zo min mogelijk conflicten.
Ik zie het hier,bij de schoonvader van mijn dochter met zijn nieuwe vriendin,juist doordat zij zich opdrong,komt het niet tot accepatie bij zijn kinderen.
Zij zijn erg loyaal aan hun overleden moeder.
En dan spreek ik over drie volwassen jongens.
Ik denk als je als nieuwe partner de tijd geeft,dingen respecteerd, dat op den duur veel meer vruchten afwerpt dan dat je dingen maar forceert.
Juist hierdoor denk ik, dat je respect gaat krijgen en acceptatie in de toekomst.
Ook voor je vriendin is het fijn,dat alles stapje voor stapje gaat,met zo min mogelijk conflicten.
Ik zie het hier,bij de schoonvader van mijn dochter met zijn nieuwe vriendin,juist doordat zij zich opdrong,komt het niet tot accepatie bij zijn kinderen.
Zij zijn erg loyaal aan hun overleden moeder.
En dan spreek ik over drie volwassen jongens.
Ik denk als je als nieuwe partner de tijd geeft,dingen respecteerd, dat op den duur veel meer vruchten afwerpt dan dat je dingen maar forceert.
Vertrouw jezelf. Je weet veel meer dan je denkt te weten.
Benjamin Spock
Benjamin Spock
-
klien
- Berichten: 275
- Lid geworden op: 13-02-2012 22:37
Trage ik lees dit ook nu pas 
Interessant onderwerp.
En nee Mea, ik heb geen kinderen, dus ook niet/wel de deur uit Maar sinds kort wel een mede pleegdochter (of leendochter) van 11 jaar die mij direct heeft geaccepteerd, dus ik ben een gelukkig mens.
Maar ik denk dat kinderen best van invloed zijn bij je keuze van partner. Wat niet wil zeggen dat je ze altijd maar hun zin moet geven, want sommige kinderen proberen elke relatie die hun moeder (raar dat ze bij vaders vaak wel alles goed vinden) begint, totaal terroriseren. Mijn ex vriendin heeft dat vroeger samen met broer en zus ook gedaan bij hun moeder. En geen relatie hield stand, achteraf had ze er spijt van, want mams is met 77 jaar nog alleen en vraagt nu aandacht.
Minder extreem denk ik dat het wederzijds moet klikken voor de kinderen een nieuwe partner zullen accepteren en dat is heel normaal. 16 jaar is sowieso een moeilijke leeftijd en meisjes zijn veel moeilijker daarin dan jongens. Als je echt van een nieuwe partner houdt, dan zou ik daar zeker voor gaan en heel rustig dochterlief laten wennen. Als het echt de liefde van je leven is, dan zal ze dat ook gaan inzien en waarderen.
Bij toeval zit ik verweven in een scheidingsproces van een goede vriend die ook nog een zoon van 16 in huis heeft. Kinderen van haar, kinderen van hem en samen een zoontje van 4. Na een jaar samenzijn is haar houding totaal veranderd, ze deed dingen die we achteraf hebben kunnen verklaren, ze is borderliner.
De pieken en dalen van de stemmingswisselingen zijn heel heftig, zeker voor de kids. Zo lief kon ze zijn en zo gemeen aan de andere kant.
Toen die vriend tegen zijn zoon van 16 vertelde dat hij het huwelijk een tweede kans wilde geven, is die jongen gebroken. Hij huilde zijn ogen uit zijn lijf. De jongen was zo bang geworden voor haar (en niet helemaal onterecht, want jeugdzorg AMK was al ingeschakeld voor die van 4), dat de man omging. Einde huwelijk, hij koos in dit geval voor zijn kinderen.
Het blijft een moeilijke keus hoor
Interessant onderwerp.En nee Mea, ik heb geen kinderen, dus ook niet/wel de deur uit
Maar sinds kort wel een mede pleegdochter (of leendochter) van 11 jaar die mij direct heeft geaccepteerd, dus ik ben een gelukkig mens.Maar ik denk dat kinderen best van invloed zijn bij je keuze van partner. Wat niet wil zeggen dat je ze altijd maar hun zin moet geven, want sommige kinderen proberen elke relatie die hun moeder (raar dat ze bij vaders vaak wel alles goed vinden) begint, totaal terroriseren. Mijn ex vriendin heeft dat vroeger samen met broer en zus ook gedaan bij hun moeder. En geen relatie hield stand, achteraf had ze er spijt van, want mams is met 77 jaar nog alleen en vraagt nu aandacht.
Minder extreem denk ik dat het wederzijds moet klikken voor de kinderen een nieuwe partner zullen accepteren en dat is heel normaal. 16 jaar is sowieso een moeilijke leeftijd en meisjes zijn veel moeilijker daarin dan jongens. Als je echt van een nieuwe partner houdt, dan zou ik daar zeker voor gaan en heel rustig dochterlief laten wennen. Als het echt de liefde van je leven is, dan zal ze dat ook gaan inzien en waarderen.
Bij toeval zit ik verweven in een scheidingsproces van een goede vriend die ook nog een zoon van 16 in huis heeft. Kinderen van haar, kinderen van hem en samen een zoontje van 4. Na een jaar samenzijn is haar houding totaal veranderd, ze deed dingen die we achteraf hebben kunnen verklaren, ze is borderliner.
De pieken en dalen van de stemmingswisselingen zijn heel heftig, zeker voor de kids. Zo lief kon ze zijn en zo gemeen aan de andere kant.
Toen die vriend tegen zijn zoon van 16 vertelde dat hij het huwelijk een tweede kans wilde geven, is die jongen gebroken. Hij huilde zijn ogen uit zijn lijf. De jongen was zo bang geworden voor haar (en niet helemaal onterecht, want jeugdzorg AMK was al ingeschakeld voor die van 4), dat de man omging. Einde huwelijk, hij koos in dit geval voor zijn kinderen.
Het blijft een moeilijke keus hoor
-
WhiteWings
- Berichten: 759
- Lid geworden op: 13-02-2012 12:14
